...ay karanlık geceler...
bir beter çöken hüzündür
akşam vakti kararan geceler
çökmüş omuzlarımızda günün yükünü
yoksunluğun yankılandığı bu vadide
ışıldamak isteyen yıldızın
güneşi bekleyişindesin
düşünmeli ve bilmelisin
çağın bu büyük buzul soğuğunu
kırdım ve girdim
kör pencerenden
izler bıraktım odana
geldiğimi farkedesin diye
her gün yüzüne baktığın aynana
varolma kaygısıydı
beni hep düşünmeye sevk eden
mucit olup
ateşi ve tekeri buldum
yarıp toprak ananın döşünü
tohumlar ektim
sanırım çoğu insan bilir mona lisa'yı
hani üstad leonardo da vinci'nin çizdiği
rönesans sanatının şu muhteşem eserini
ve herkes bayılır bu resme
çoğu için güzelliğin simgesidir
o dudaklarındaki tebessümüyle
gülücügü tadinda
kücücük bir cocugun
yeniden yaratmaliyim
anlamsizlasmis yasami
ötesinde belki
tüm zamanlarin
...? ne zamandı bilmiyorum...!
neresi olduğunu da...
bir önceki yaşamımdan
şimdiki yaşamıma geçişti sanki...
şavkı vurmuştu ayın
bir dağ yamacına
sen binip kayıp bir sandala
yakamozlar arasında
terk ettin, çekip gittin
girdabıdır hayatın
sürekli mutluluk arayışı
sonu acılarda olsa
her defasında bir umut
döner gene ararsın
Öte şeyler düşünürüm hep
Acabalı, zaman ve mekan öteli
Çetrefelli sorular yani
Cevaplar bir o kadar
Kaygan zeminli
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!