Haydar Arıtan Şiirleri - Şair Haydar Arıtan

Sonsuzluğa bakan bir gemiden limana yanaşmaktayım, demir atmışım hayata ve kimse yok yanımda yaşamayı hiç böyle istememiştim ben.Kronometreyi bana sormadan başlatmışlar, hayata nasıl başlayacağımı bilmeden.Ne zaman nasıl davranacağım konusunda hala tereddütlerim vardı başlarda ve manasızdı yaşamak.Çünkü hiçbir şey öğrenmeden yaşanır mıydı? Yaşanmazdı tabi ama yaşanır hale getirmem lazımdı yaşantımı ve en baştan başladım önce “a” dedim, sonra “b” ve diğerleri. Ben öğrenmeye başlıyordum ve her yeni şey öğrenişimde hayat hiçte bana yalancı gelmiyordu. Her yeni harfte bir gülümseme yakalıyordun yaşantımdan.
Hayatı kendimce öğrendiğimi sanıyordum.İçimden de geçmiyor değildi hani “Ben yanlış mı yapıyordum? ”. Kimse bana demiyordu ve bende bilmiyordum o zamanlar dostların acı söylediğini.Bir köy kahvesinde öğrendim yalnız ölünmediğini.Keşkeleri öğrendim sonradan sonraya ve hayatımı hayatıma nakletmeyi.Sonra içimi saran onca telaştan kurtulmayı öğrendim ve bunun adı olmalıydı herhalde ve bize öğretilenlerin içinde de değildi sonradan öğrendim, insanlar buna aşk diyormuş meğerse. Başlarda hiç anlamamıştım aşkın bana ne ifade ettiğini, hayatta her şeyi sıfırdan öğrenmeye başlayan birisi için hiçte bilinmedik bir şey değildi ama ne bilirdim bir yanım tutsakmış aşka ve yıllar yılı aşkı yaşamış sonsuzluğum ama ben bilmiyormuşum. İşin en garip tarafı da bu ya

Sevipte ayrılmakta aşktan olsa gerek
Yanmakta; yanılmakta

Ben seni yağmur yağarken değil
Yağmurdan sonra sevdim
Buğulu gözlerle izlerken yağmuru camın arkasından
Ve her dokunuşunda perdeme
İçimi ısıtan bir şeyler olmalıydı
Ve ben soğuğu hissetmeliydim

Göz kafesimin kapandığını hissetmekteyim
Uçurumun kenarındayım
Ve düşmek üzereyim
Kimse yokken yokoluşumda
Yaşamakta neymiş
Sen olmasanda yanımda

Sana bir avuç umut tohumu vermiştim
Hani bana söz verip de gönlüne ekmediğin umut tohumu
Hatırlar mısın?
Bir zamanlar bir yangındı o aile faciası
Hiçte karanlık düşte değildik
Ki olsaydık bile

Kader
Kim bilebilirdi ki senin o gün geri dönmeyeceğini
Kim bilebilirdi ki o bütün acıları bir çırpıda yaşatabileceğini
Hep demiştim ben yalnızmış benim rollerim
Yalnızmışım senden ve diğerlerinden
İşte öyle bir gündü

Sonsuzluğa bakan bir gemiden
Limana yanaşmaktayım
Demir atmışız hayata ve kimse yok yanımda
Kafamdaki bütün çağrışımlar
Aşka fısıldamakta sevdamı
Aşkı yaşamakta sonsuzluğum

Şiir yazmak kolaydı başlarda
İlk gün aşk ve öteki gün ayrılık...
Yazmak hiçte zor olmadı,
Kalemim hiç bitmezdi benim
Tükenmez sanırdım aşklarımı
Tükenmez sanırdım yalnızlığımı.

Yaşamayı hissetmeden başlamak hayata
Ve gözlerini yummak sonsuzluğa
İnsan sevince anlıyor yaşamayı
Ve soluksuz bakıyor rüzgara
Aklının en doruk noktasında;
Kesiyor önünü yalnızlığı.

Sürgün hayatlarım başkentte
Her ayak basmamda
Yeni yaşantılara yeni umutlara
Yelken açmak varken
Ben senin hep
Gözpınarlarında alabora oldum

Benmişim ve senmişsin yalan
Herkesin hayatta en az bir yalan söylediğine inanırdım hep
Aşkmış,sevdaymış,yaşanmışlık gibi
Ama hep başkaları söylerdi ve
Hiç bana söylenmez sanırdım
Ta ki sen gelinceye dek