Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Cehennemi dünyada yaşadım göründüğüm halde cehennem görünmedi
Ne anlamlı bir dize böyle
Üzerine saatlerce, sayfalarca yazılacak derinlikte
Yüreğinize gönlünüze sağlık
Kaleminiz daim olsun üstadım
"Cehennem insanın içindedir ne oduna ne ateşe gerek yoktur dumansız bir ateştir"
Bu söze inanırım ben de.
Her insanın duygularıdır, o cehennemin ateşi de , odunu da...
Keşke insanoğlu egosundan sıyrılsa da , hep *kendine kendine* yontmasa...Empati yoksunu olmasa. Sevgi üretebilse, kin duymasa... Bağışlamanın huzuruna sığınabilse...
İnsan insanda avunabilse... Dertler kederler paylaşılabilse , hak, haksızlığa yenip gitse.. Olur muydu içimizde bu cehennemler...?
Ama olmuyor işte... Birilerinin bi yerlerde, hep yüreği yanıyor. Sonra da yaşamak bir yük oluyor.
İnsanın insana ettiğini başka kimseler etmiyor.
Güzeldi okumak. Sorguladım kendimi. Az da olsa gözü kapalı inandığım bir kaç dostum olduğu için şanlı saydım kendimi. Bi şükür çektim canı gönülden.
Yine de *her şey rağmen yaşamak güzeldir ! diyerek..
Kaleminiz hep yazsın. Emeğinize sağlık. .
Dertlerine derman olmadığını gören çareyi ölümde arar.
Ve Ölüm ne çok yakışır insana temizler insanı tüm dertlerinden sıkıntılarından.
Yüreğine emeğine sağlık hocam. Kaleminiz kaim olsun.
Kaleminize yüreğinize gönlünüze bin bereket olsun efendim harikaydı,,, çok anlamlı dizeler kutlarım kaleminizi yüreğinize hüzün değmesin...
SLM SAYGILARIMLA HOCAM..
Konuşmak; gönül gözüyle dinleyebilenin olduğu zaman güzel...gerisi laf ola,torba dola....halce diye bi'yer var onu anlayabilmek masraflı iş...sabır ister,empati ister,hoş görü ister...emek ister...bulabilene ne mutlu..yareni,eşi,.dostu...
Tebriklerimle Sayın Ozan...
Baki selâm, saygılarımla...
Bir başına...
Ölemez bile insan!
Yaşamak için ise, daha fazlası gerek...
Anlayan
Dinleyen
Seven
Soran
Saran gerek......
Sevgi gerek!
Onun da "dili" olmalı...O dilden konuşmalı insan..
Yoksa sus!
Kutlarım Ozanım....
Yalnızlık paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.
Yalnızlığını şiirle paylaşan bir şair yalnız sayılmaz.
Saygılarımla.
Konuşmanın anlamsız olduğunu düşünüyorum yararını göremedim
Bu güne kadar konuşmanın yararından çok zararını gördüm ve sustum
Yedi kat yerin dibine indim ve çıktım duyan gören oldu mu hayır olmadı
Çok güzel ve anlamlı sözler barındıran harika bir şiirdi kutluyorum tebrikler üstâdım.
Sonsuz selâm ve saygılarımla.
"konuşmak gümüşse.. susmak altındır demiş atalarımız"
tebrikler!
Kalem güllendirmişsiniz efendim kutlarım saygı ve selamlar
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta