Hayat değirmeninde
öğütüyordu beni zaman
zerre,zerre miskal,miskal
eşiklere turap olsamda
ahhh deli gönül savrulsam,
öbek,öbek harman,harman
bir çırayla bir çıngıyla yakılsam
alev,alev duman,duman
gök yüzüne uzansam
Yıl,hüzün yılıydı benim için
dayanmıştı kara gün...
kapkara heybetiyle kapıya
elde yok avuçta yok
dert dersen katmer katmer
bire bin ekleniyordu sayıya
ilk huzur denen hal
terki diyar eyledi
ardından
soframdan yüz çevirdi et
kapılar kapandı
birer birer yüzüme
ölümün eşiğinde bu gün
duruyordum nihayet
Ölüm, kurtuluşmuydu bilinmez
lakin aslın başlangıcı olduğu belli
zor ve badireli günler gelip çattı
çöreklendi yılan gibi kapıma
önde ben,ardımda çocuklarım
yokluktan minicik yavrular
kıvranırken kıvrım,kıvrım
Allahım kurtar bizi diye
el açıp dua ediyordu,
gözü yaşlı çocuklarım
Bir baba için
en zor anlardan biriydi bu an
çocukların gözünde küçülmek
bir lokmaya kul olmuşuz biz
yaşamak denirse buna eğer
evladır bin kez ölmek
ölüp ölüp dirilmek...
dünü arar olduk her geçen gün
yarından kesildi umudum
kanım çekildi damarlarımdan
yüzüm,sessizliğine büründü ölümün...
Kayıt Tarihi : 10.7.2009 09:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Duygu yoğunluğunu çok güzel yansıtmışsınız dizelere. Yürekten tebrikler efendim.
TÜM YORUMLAR (4)