Hayattan Bir Yaprak Daha Düştü

Kader dedi Adam, kaderim dedi sonra ağlayan kadın!
Usulca siliverdi gözyaşlarını
Hayat dedi, seni çaresizce harcayan, hayat dedi adam
Oturdular, masumca baktı kadın,
Adam sustu,
Sanki konuşsa bir dağ yıkılacaktı
Kadın sustu,
Sanki konuşsa bir volkan patlayacaktı içinde
Sustular,
Zaman sustu, mekan sustu, dilsizdi cümleler
Yüreğim dedi kadın! Yüreğim ne kadar çok acıyor
Gözlerim dedi adam! Gözlerim ne çok yanıyor!
Bir yaprak düştü ağaçtan!
Kadın aldı yaptığı, bak görüyor musun dedi!
Ömür de böyle işte!
Bir yaprak misali düşüyoruz hayattan!

Bir rüzgâr esti sonra,
Savurdu ikisinin de yorgun hatıralarını…
“Seviyorum hâlâ,” dedi kadın ama sessiz,
Öyle sessiz ki, söylediğini kendi bile duymadı.
Adam baktı uzaklara,
Kaybolmuş bir çocuk gibi üşüdü aniden.

Adamın yüreğinde kırık bir ses çınladı,
“Keşke” dedi, “keşke zaman bize biraz merhamet etseydi…”
Kadın başını eğdi, dizlerine bir damla daha düştü,
O damla gözyaşı mıydı, yoksa kalbinin parçası mı, kimse bilmedi.
O an anladılar,
Kader bazen insanı en sevdiğinden vuruyordu.

Bir sokak lambası titredi,
Işığı bile onların acısına dayanamıyor gibiydi.
“Gitme” diyecekti kadın, nefes aldı—ama sustu,
Çünkü git dese kalmayacaktı, kal dese kırılacaktı adam.
Sessizlik bir bıçak gibi geçti aralarından,
Kesilen şey zaman mıydı, umut mu, sevda mı?

Adam titreyen ellerini sakladı cebine,
Cesareti yoktu dokunmaya,
Dokunsa kırılacaktı yıllar,
Dokunsa dökülecekti kalbinde gizlediği fırtınalar.
Kadın baktı ona,
“Sen beni hiç bırakmadın ki, sadece unuttun” der gibi…

Ve sonunda kadın yaprağı göğsüne bastırdı,
“Bak” dedi, “düşen her yaprak biraz biz…”
Adam gözlerini kapadı,
Bir veda sığındı kirpiklerine, düşmemek için direndi.
Sonra bir adım attı hayat,
Ve ikisi de biliyordu: En acı ayrılıklar,
Hiç söylenmeyen sözlerde saklıydı.