Hayatta en çok Rabbımı sevdim

Hayatta ben en çok,Rabbımı sevdim.
Ana koynundan alıp bilmemki nereydi,
O gezdirdiği tarifsiz güzel yerler.
Ben şimdi oraları çok ama çok özledim.
Üç beş yaş arası, safi sübyan bir çocuktum.
Gerçi şimdide halâ öyleyim,o Rabbım katında.
Köyümüze yakın bir tarlada,hasat zamanı idi.
Annem ile babam hasatla uğraşırken kan ter içinde.
Ben dere kenârından geçip, ormanda oyuna dalmıştım.
Ömrümce hiç unutmam,sanırım bir meşe ağacı idi.
O ağaç haydi gel,ben senin Rabbınım diye seslendi.
Çocukluk olsa gerek, çok ama çok korkmuştum o hitaptan.
Çünkü o ağaç o anda, insan suretine bürünmüştü.
Yarım nefes,yarım adım,sürdümü bilmem,o nasıl kaçış.
Gözümü annem ile rahmetli olan babamın yanında açtım.
Aradan geçen yıllardan sonra yaş kırk oluvermişti.
Yine aynı zuhurat ve tecelli,her yerden her yönden oluyordu.
Elhamdulillâh korkmak şöyle dursun,bir garip hıçkırık,
Bir garip göz yaşı içinde,yoğrulup yok oluyorum.
O hal ne feryat,ne ne bir sükût hali, haz içinde haz.
Gerisi sırrı ifşa, ihanet olur,duy ve yaz dostum yaz.
İşte hayatta ben en çok Rabbımı sevdim.

Çünkü beni yaratan,yaşatan,büyütüp eğiten hep o idi.
Bulamadım başkasını hayatta ben en çok Rabbımı sevdim.

Not burada muradımız asla kendimizde varlık büyüklük anlatmak deyildir.neye büyükleneyimki aczime şahit olmuşum.
Bu asırdada Hz ALLAHIN şen-inin rahmetinin kesilmediği
Ve kıyamete dek devam etmekte olduğunu hatılatmak ve,
Ehli talip aşığa, vuslat için bir umut veslesi olmaktır.
Yoksa ne haddimize varlıktan dem vurmak,
Güç kudret ve ihsanı lütûf yalnız ve yalnız ille ALLAHA ait ve mahsusdur bizler,onun iki çıplak bir hamama yakışan, misali abut,Aciz kullarıyız Elhamdulillaaaah! .işte bu acizlik benim tek amaTek övüncümdür. Kurtuluşumdur.inşaALLAH.
okuyucuların dikkatine.
tefekkür tembeline bu eserden zarar hasıl olur.