Hayatın yükü 27.09.2024. 10.30

Hayatın Yükü
Acının Sessizliği**

Hayat bize her şeyi öğretti,
Dışarıdan baksan mutlu sanırsın herkesi,
Ama nereden bileceksin ki
İnsanların içinde ne fırtınalar koptuğunu?
Gülüşlerin arkasına saklanır bazen keder,
Sözlerin arkasına gizlenir hayal kırıklığı.
Yukarıdan bakınca ışıl ışıl,
Ama içeriden kırık dökük,
Parçalanmış hayatlar sürüklenir fark etmeden.
Bilemezsin kim ne taşır kalbinde,
Acı, sessiz bir yük olur bazen,
Sadece taşıyanın omuzlarında hissedilir.
Baktığında yüzlerine,
Yaşanmışlıkları göremezsin,
Çünkü acı, saklanmayı iyi bilir,
Sessizdir, derinlerde yankılanır,
Ve herkes kendine göre büyür bu hayatta,
Yaşadığın yaş değil,
Taşıdığın yük kadar olursun.

Zanneder misin ki yaşın kadar büyüdün?
Yaşadığın yıllar değil seni sen yapan,
Aldığın darbelerden öğrendin aslında,
Acıların kadar yaşadın,
Ve her seferinde sarsılsa da ruhun,
Bedenin yine ayakta kaldı.
Yıkılmadı, kırılmadı,
Hayatın en sert köşelerinde bile dimdik durdu.
Çünkü sen,
Göründüğün yaşta değil,
Acıların kadar eski,
Yaraların kadar güçlüsün.

Her gün yeni bir sınav,
Hayatın bize ne getireceğini kim bilebilir ki?
Belki acı, belki hüsran,
Belki de umut kırıklığı,
Ama, belki de mutluluk
Bekler bir köşede.
Gözyaşlarının ardına saklanmış bir tebessüm,
Bir sabahın erken saatlerinde bulursun belki huzuru,
Her yeni gün bir bilinmezliktir,
Ve sen her defasında hazır gibisin,
Yine de bilmiyorsun,
Bilmiyoruz.

Günün sonunda kaldığında tek başına,
Omuzlarındaki o ağır yüklerle,
Parçalanmış hayatlar, eksik anılarla,
Yine dimdik durursun.
Gece bitmiyordu,
Bitmiyor…
Ölsem, kurtulurum belki bu acıdan,
Bu sefaletten,
Ama ölmek de kolay değil be.
Kolay sanma!
Bazen delirmektir,
Bazen dökülmeyen gözyaşlarıdır,
Bazen içten gelen bir kahkahadır.
Kahkahaların ardında yatan derin boşluk,
Gözyaşlarının saklandığı kuytularda,
Bir umut belki yaşamak adına,
Bir inat belki hayata karşı.
Bazen bitmesin diye direnir gece,
Ama sen de direnir misin,
O derin karanlığa rağmen?

Hayat bizi sınar durmadan,
Her acı, her düşüş bir ders,
Ama her ayağa kalkışta biraz daha eksilir insan.
Yine de,
Dimdik durursun,
Yeniden ve yeniden,
Çünkü durmak zorundayız.
Gözlerinde yorgunluk, kalbinde ağır izler,
Ve yine de umuda dair bir kıvılcım,
Bir yerlerde belki hala vardır diye,
O derin karanlığa rağmen yürürsün.
Sana öğretilen tüm acılara,
Tüm yalnızlıklara rağmen,
Hayatın yükünü taşımaya devam edersin,
Ve her defasında biraz daha güçlü,
Biraz daha kırılmış olarak.