Hayatın Yolunda Bir Yüreyen Var

hayatı adım adım yürürken
engellere takılırız bazen..
bazen de koşar adımlarla gideriz
engelleri azmimizle aşarız...
bazen de koşarken birileri
ya da bir şey çelme takar...
doğrulabilirdik mi 'hadi yola devam' deriz...
doğrulamayanların vay haline...

bu hayat yolunda yürürken
arada bir mola veririz...
soluk almak için
içinde koşuşturduğumuz zamana inat...
etrafımıza bakıp...
sonra yine önümüze döneriz futursuzca...

ya da arkaya bakmayı akıl ederiz o an da...
pişmanlıklarımız gelir aklımıza
keşkelerimiz dizilir inci gibi karşımıza
'keşke' deriz ama sessizce

sonra, kırılmışlıklarımız gelir
'hala burdayım' dercesine
karıştırırken sayfalarımızı
gözümüze batar teker teker...

sevdalarımız...
o silinmeyen sevdalarımız...
dün gibi hatırlarız
her noktasını, her virgülünü...
duruyordur aynı yerinde..

ya kuytu köşelerde bıraktıklarımız
gizli saklı izlediklerimiz...
onlar boynu bükük duruyordur arkamızda...
kimsesiz gibi...
hatırlarız...
bir gece yarısı saldıklarımız
gecenin soğuk ayazlarına..

öfkelerimiz...
öfkelendiklerimiz gelir aklımıza...
'keşke ' deriz...
ardından
'belki' deyip
umudu yeşertiriz sonbaharda...

yavaş yavaş güneş batarken
sadece kendi penceremizden baktığımızı farkederiz...
yüreğimizin yaralarına bir merhem sürüp
'artık yola devam vakti geldi ' deriz.

adım atarız kaldığımız yerden hayata
her adımımızda yüreğimiz kan kaybeder
damla damla...
bir boşluk hep olur
içini eksilmeler doldurur...

vedalarla dolu yarınlara...
belki belediye çukurlarına...
belki de sonsuzluğa gözümüz yarı kapalı halde...
hayatın yolunda yürürüz...
'hayatın yolunda yürüyen biri var ' demek bize ne kadar kolay gelir oysa...

oysa hayatın yolu;
karmaşık bir labirente benzer...
kaybolmamak birinci kural...
ve amaç;
sonuna sağlam bir ruh ve sağlam bir yürekle varabilmek...