Kaybolduğum bir hayatın tuhaf rengiydi
Eskiyen bir yalnızlığın penceresinden gördüğüm.
Ürperdikçe güvercin uçuşlarının telaşlı kanatları
Ölümün serinliğiyle kapalı bir semada durdum.
İlerleyen bir hayatın farazi bir yüzünde
Ayıklanmış bir sevincin yollarında boyandı hüzün.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta