Hayatın Sonu Şiiri - Atilla Alpbaz

Düşüyor bir yaprak ağır ağır dalından,
Sararmış solgun.
Uzakta bir sela sesi,
Bilemeyiz ki kimin nesi.
Dalından düşen yaprak misali,
Kim bilir kimler kaldı anasız babasız,
Kalanlardan habersiz.

Belki de komşusunda bir doğum,
Yeni bir bebek geldi dünyaya,
Doğumevi yolunda bir siren sesi.
Bir ağaçtan bir yaprak düşerken,
Hayat ağacında bir yaprak daha yeşerdi.

Bir ağaca benzetirim ben hayatı,
Hayat ağacı devam etmiş asırlarca.
Dünya olalıdan beri böyle bu,
Birileri doğarken ölüyordu birileri.

İnsanın evine yakın olması cami’nin,
Bilmem ki iyi mi kötü mü?
Her sela okunuşunda,
Bana ne zaman gelecek diye,
Düşünmeden edemez insan.

Her ağacın mevsimi başka.
Bilemeyiz ki ne zaman ve nerede,
Düşeceğiz hayat ağacından.

Yüce tanrım sana bin şükürler olsun,
Ne zaman biterse biter,
Değilmiyiz ki misafiriz bu dünyada.
Yaratanın bileceği bir oyun.

Kaderde ne yazılmış ise o,
Ölüm korkusunu tattırmadan
Rüzgar hızlı esmeli,
Birden sana kavuşmalı insan.

Hiçbir şey hissetmeden,
Yaprak, ağır ağır düşmeli,
Hayat ağacı, bir başkası ile yeşerirken.

2010 ekim