Hayatın son demleri. Şiiri - İbrahim Kaval

Minicik bir çıkışmaya boğazım düğümlenirdi,
Gözlerim dolardı...
Oysa ben seni incitmemek için,
Kelimelerimi inceltirdim sen üzülme diye.
Ama sen benim yüzüme bağıra çağıra konuştun.
Söylediğim bir kelimeyi başıma kakıp durdun.
Kötü bir kelimede etmedim halbuki..!
Yetmedi kırdın, hızını alamadın dağıttın,
Sonra bütün bunları ben yapmamışım gibi,
Yoluna baktın...
Ben yaralarımı saramazken,
Senin gelgitlerin yüzünden, her gün kalbim yara aldı.
Bana dönüp sormadın, neden yaralandığımı...

Artık yoruldum, hissedemiyorum kalbimi.
Ben düzeltmek istedikçe her şeyimizi,
Sen hep yıktın geçtin, darmadağın ettin beni.
Senin bu hallerin kalbime ağır gelmeye başladı.
Daha ne kadar dayanabilirim,
Bu kaprislerine, vurdum duymazlıklarına,
Bu bedenim daha ne kadar dayanabilir,
Hiç bilmiyorum...
Oysa bende mutlu olmak,
Seninle bir hayat yaşamak istiyordum...
Aşık olmak, sevmek, sevilmek
En güzel duyguları yaşamak,
Mutlu yarınlarımız olsun istiyordum,
Hayatın son demlerinde...

09.07.24.