Çay ocağında; “Yok abi… Öyle büyük, öyle imkânsız hayallerim olmadı benim hiç… Çok küçük, çok basit, çok sıradan -hayal bile sayılamayacak kadar- hayallerim vardı benim. Âşık olmak gibi, sevgilimin gözlerine sevinçle bakmak gibi, evlenmek, gülmek, kendimi iyi hissetmek gibi…
Yok abi… Öyle yayla gibi içinde at koşturulan bir ev değil, kirasını ödeyebileceğimiz ve başımızı sokacağımız küçük bir ev yeter de artardı bize… Ve hiç değilse -karnımızı doyuracak kadar küçük bir ücretle de olsa- sigortalı çalışacağım, garantili bir iş gibi hayallerim vardı benim… Şimdi yok…
Şu çayı görüyor musun abi? Kendimi şu çaya katık edilen şeker gibi hissediyorum. Karıştıkça ağır ağır eriyip yok oluyorum hayatın içinde… Ne kimsenin umurundayım ne de kimse umurumda artık… Neyse başını ağrıttım... Yağmurda çiseliyor inceden, şimdi sokağa, şeker gibi eriyip kaybolmaya gidiyorum… Hadi eyvallah …” deyip telaşsız ve ağır adımlarla yağmurda kaybolup giden kimliği belirsiz genç adama…
HAYATIN ÖZETİ
Genç adamla diyalog / kıssadan hisse
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta