Hayatın Oyunu Şiiri - Abdullah Uğur Ayan

Hayat denen yolda ilerlerken,
Korkunç bir şeyle karşılaştım dün,
Tüylerim diken diken oldu,
Yüreğim hızla çarpmaya başladı sağa sola,
Damarlarım patlayacaktı sanki,
Gerçekten çok korkmuştum....
İlk baş şaşırdım,
Neydi bu?
Acaba ben mi kaçmalıydım?
Yoksa onu mu kovalamalıydım?
Bir cevap bulamadım sorularıma.
Bana can veren şeye baktım sonra,
Dostuma, arkadaşıma...
O da çok korkmuştu,
İşin ilginç tarafı,
Bize sonunda ne olacağını,
Bilip de bilmezlikten gelmemizdi.
Bu canavar ikimizden birini alıp götürecekti,
Bir daha hiç görüşemeyecektik belki....
Saatli bir bomba gibi geri sayıyordu,
Ona karşı hiç birşey yapamıyorduk,
Ben ve arkadaşım sessizce bekliyorduk.
Acaba ne zaman yapacaktı numarasını?
Bu yolda bir çukur gibi önümüze çıkmıştı,
Ve ikimizden birini düşürüp,
Ne zaman alacaktı içine?
Merak ediyor ve yalnızca bekliyorduk...
Ve vakit geldi,
Canavar bu kez hayat kaynağımı, dostumu seçmişti,
Birden alıp gitti onu benden,
Karanlığın içinde kayboldular apansız,
Bilinmeyen bir sonsuzluğa belki de....
Sonra öğrendim bu canavarın adını, sanını,
Ne gibi hünerleri olduğunu.
Adı AYRILIKmış,
Dostları, sevenleri ayırırmış birbirinden,
Her şeyi ezip geçermiş ilk başta,
Ama galip gelenler de olurmuş sonunda ona karşı.
Ağlasan da haykırsan da az gelirmiş ona,
Bazen temelli alır götürürmüş dostunu,
Bazen de yanına getirir,
Ama tekrar götürür,
Acı çektirirmiş ölesiye....
Çoğu zaman da ölüm olarak gelirmiş karşımıza,
Tabi bu sefer temelli alıp götürmeye gelirmiş, sonsuzluğa,
Belki de hayatımızın en güzel zamanında....
Ama ben sonunda onu yeneceğimi biliyorum,
Sonunda o acımasız, o ayrılık denilen canavar,
Kendi eliyle getirecek can dostumu bana,
Galip gelen biz olacağız bu sefer.
Biz kavuşacağız,
Ama o gene vazgeçmeyecek oyunlarından,
Kaderin bir soytarısı olarak aramızda,
Hep aramızda olacak.
Ve şimdi yolumda yürüyorum,
Dostum, beni bekle geliyorum....