Hayatın Ortasında Şiiri - Neriman Binnur ...

Düzmece bir hayatın ortasındayım,
Kadınlara kahpe derlerken pözevenklerin metalarda soyunduğu...
Yüreğimi karanlıklara yatırdım
Kan deryalarında yunuyor.
Seni terk ediyorum,menfaatler batağında sevdalar kirlenmesin,
Ayrılığın ölüm acılarını yaşattığını biliyorum ve ruhumu azad ediyorum.

Ağaların beylerin çıkarlarına,
Kardeşi kardeşe kırdırıyorlar...
Analar ağlıyor kör kurşunlara verdikleri kurbanlara.
Düşüncelerin yozluğunda bencilleşiyor duygular.
Allahtan korkmazlar,paraya tapanlar sarmış heryanı,Hoyratça harcıyorum yaşamı mutluluğu yakalamak için,
Bilemiyorum nelerden yoksunlaştığımı,
Hayatı anlıyamıyorum,onu tanımam gerekiyormuş yaşamak için.
İşgal ediliyor emeğim....
Yarınlar karanlığa düştü,umutlar faşizmin parangalarında...

Dağların boynu bükük,kalbim ıssız.
Günbe gün gömüyoruz yarınlarımızı,
Herne oluyorsa çocuklarımıza oluyor,
Güneşi olmıyan sabahlara uyanıyorlar.
Üşüyorum,buz kesiliyor yağan yağmurlar.
Haramdan kaçınmak için içlerine düşen ateşlerle can çekişiyor insanlar.
Okşanmayı beklerken ekmeğin telaşında kayboluyor bebeler.

Yanıyor bağrım,yargılanıyor niyetlerim.
Vefasızlık sarmış toprağımızı,
İhanetler liğme liğme ediyor beynimi.
Elpençe duruşları gördüğümde sinirlerim bozuluyor zehir zemberek,
Rüzgarlar alıp götürüyor elimden,bir bize kalan özgürlüğümüzü,
Emanete sahip olamayışın utancıyla...
Kaybediyoruz verilen vaatlerle,Bir halk kalıyor Hayatın ortasında,yılgın yoksul...
Hüznüm dağılıyor hücrelerime,hor görüldükce canlar,kanıyorum için için.
Hazin öykülere gebe kalıyor yazgımız,
Akbabalar tepemizde.
Emperyalizmin kucağına düşmüşüz.

Bilincimizi topluyorum uyanmaya şatafatın sarhoşluğundan.
Kimliksizliğin,sahipsizliğin kırılganlığını yaşıyorum,
El attılar hürriyetime,
Dünya göz yumuyor akan kanlara...04.09..2012