sevgisizlik nöbetlerinde
insana küstüm sessizce
tekrarlanan sevgisizliklerde
hayatın ironisindeydim yine
kimi zaman, daraldı gönlüm ve lâkin
hüznü sildi hayatın ironesindeki ömrüm
sevdi dünyayı olduğu gibi
sevildiğim zamanlardaki gibi
bir gül açtı güz gülüşlerimde
oradaydı hayat olduğu gibi
ve o hayatın ironesiydi çünkü
bir sevinç fısıldadı ruhuma su serpen
umutsuzluktan beni alan bir umuda
göz kırptı sevinçle bana sana
hayatın vazgeçilmezi
el ele tutuştu umutla
bekle beni geiyorum dedi bana
elemsiz, gösterişsiz istekle
sen de beni bekletme dedim ona
hayatın ironesinde
Kayıt Tarihi : 23.10.2006 11:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!