Osmanlı Devleti’nin en büyük hat sanatı ustalarından biri olan Hafız Osman Efendi emekli olduktan sonra kalan ömrünü sükûnet için geçirmek istediği için o devrin en sakin ve huzurlu mekânlarından biri olan Üsküdar’ı seçer ve orada hayatını sürdürmeye devam eder.
Derken günlerden bir gün bir iş için Beşiktaş’a geçmek ister. Sahilden kayığa biner Yol bitmek üzereyken kayıkçı ücreti ister. Elini kuşağına atan Hafız Osman Efendi para kesesinin yanında olmadığını anlar.
Ne yapması gerektiğini düşünürken aklına bir çare gelir. Kayıkçıya “Efendi yanıma para almayı unutmuşum. Ben sana bir “vav” harfi yazayım, bunu sahafa götür karşılığını alırsın,” der. Kayıkçı çaresiz yüzünü ekşitip söylene, söylene yazıyı alır.
Bir zaman sonra kayıkçının yolu sahaflar çarşısına düşer. Bakar ki yazılar levhalar iyi paralara alınıp satılıyor. Aklına Hafız Osman’ın kendisi için yazdığı vav harfinin yazılı olduğu kâğıt gelir heybesinde arayıp yazıyı bulur ve satıcıya götürür.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta