Hayatın İçinden Çıkıp Gitmek

Hayatın içinden çıkıp gitmek istiyorum.
Ansızın.
Beni içinden çok kolay silip atan seni,
İçimden çıkaramadığım için hem de.
Çünkü ne yana baksam,
Çaresizlik duruyor karşımda.
Önceki şiirimde sen duruyordun:
Apartman balkonlarında,
Pencere kenarlarında vesaire.
Şimdi çaresizlik oldu her şey.
Kendini anlattığını zannedip de anlatamamak,
Meğer ne kadar da zormuş.
Sende dirilmiştim,
Şimdi sende ölüyorum yeniden.
Beni anlamayışlarının sessiz çığlıkları arasında.
Ne yaptımsa anlatamadım sana.
Ne yaptımsa anlamadın bendeki seni.
Son şiirim bu;
Şairliği de bırakıyorum artık.
Şairliğimde bir şey ifade etmiyor.
O da anlatmıyor beni sana.
Kırıyorum kalemimi.
Kırıp da elime verdiğin kalbim,
Son atışlarını yapıyor.
Nefesim tükendi tükenecek.
Kaderin elinde bir oyuncak oldum.
Rüzgâr beni savurmak için esiyor.
Yağmurlar yalnız beni ıslatmaya.
Karsa ayaz olup üşütmeye yağıyor.
Anlamını yitirdi her şey.
Ne güneşin sıcaklığı var,
Ne ayın mehtabı.
Denizler dalgasını,
Beni boğmak için salıyor sahillere.
Yeter!
Yeter durun artık.
Durun!
Teslim oluyorum.
İstediğiniz hayatım biliyorum.
Şiirlerimi şairliğimi aldıktan sonra;
Ve onlar beni anlatmakta aciz kaldıktan sonra.
Teslim olmaktan başka çarem kalmadı ki.
Kırıyorum kalemimi.
Kırıyorum akıllanmaz,
Söz dinlemez kafamı.
Ezin başımı,
Ezin beni!
Yakın canımı!
Her şey ve her şeyim sizin olsun.
Bana ölümü verin.
Yaşamak buysa alın;
Alın sizde dursun.
Ben gidiyorum kendimden,
“ Hayatım ” hayat senin olsun…