Hayatın İçinden 4 - Ben Filistin'in Çiçe ...

"Ben Filistin’in çiçeğiyim!" diye çığlık çığlığa bağırıyordu küçük kız, televizyon ekranlarından; kulaklarını tıkamış, gözlerini kapamış, dillerini yutmuş, adeta kör, sağır ve dilsizi oynayan tüm dünyanın vicdanına doğru.

Faşist kan emicilerin, Siyonist katillerin ülkesi olan İsrail zindanlarında işkence altındaki babasına sesleniyordu. Onu hiç tanımıyordu ve hiç görmemişti daha. Çünkü katiller o bebekken babasını alıp götürmüşler, koparmışlardı onu hem ondan hem de annesinden.

Küçük kız çığlık çığlığa soruyordu. Ne zaman dönecekti? Soruyordu ama çok da iyi biliyordu ki babası hiçbir zaman dönemeyecekti. Ve yine çok iyi biliyordu ki kundaktaki bebekleri bile hiç acımadan katleden ağızları salyalı, gözlerini kan bürümüş faşist, Siyonist
bebek katilleri babasına hiç acırlar mıydı?

"Ben Filistin’in çiçeğiyim!" diye haykırıyordu küçük kız çocuğu. Bu sesi bir duyan var mıydı? Ve bunlar hani, neredeydiler? Gazete sayfalarından, televizyon ekranlarından taşan o bebek cesetlerinin gözlerine hiç bakmışlar mıydı? O gözlerdeki masumiyetin ölüşünü görebilmişler miydi acaba?

Ah masumiyet sonunda senide katlettik elbirliğiyle!

Çocuklar ah çocuklar daha ne kadar ağlamalıydılar, ölmemek için? Ve daha ne kadar yalvarmalıydılar gözleri bağlı, kulakları tıkalı, dilleri adeta lâl olmuş zalimlere?

Evet, yalnızca Siyonist katiller değildi zalim olanlar. Bu katliama seyirci kalanlar da en az onlar kadar zalimdi. Çünkü zulmün karşısında susmak da zulümdü ve dünya bu katliama ve zulme tüm acımasızlığıyla, tüm vurdumduymazlığıyla eşlik ediyordu.

"Ben Filistin’in çiçeğiyim!" diye feryat ediyordu küçük kız çocuğu. Nerede, ne zaman ve nasıl şehit edileceğini bilmeden… Haykırıyordu vicdanlarına insanlığın, duyan var mıydı? Bir gören var mıydı? Ve bir anlayan… Var mıydı?

“Ben Filistin’in çiçeğiyim!” diye haykırıyordu gözeri yaşlı Filistinli küçük kız. “Ben Filistin’in çiçeğiyim! Özgür Filistin benden doğacak!” 05.01.09.