Hayatın İçinden 88 - Asala Yalan Söyleme

Zamanın birinde bir genç ilim öğrenme sevdasına düşmüş ama ne yapması gerektiğini de bilemiyormuş. Bu durumda ne yapılır? Elbette bilenlere sorulur. O da öyle yapmış, sorup soruşturmuş ve araştırmalardan sonra öğrenmiş ki bu isteğine Bağdat’ta ulaşabilirmiş.

Fakat bir tek annesi var başka da kimsesi yokmuş. Bağdat uzak, annesini nasıl bıraksın? Doluya koymuş almamış, boşa koymuş dolmamış işin içinden bir türlü çıkamamış. Vazgeçse olmaz, annesini bırakıp gitse gönlü razı değil.

Anne evladının bu mutsuz halinin farkında... Bekliyormuş ki oğlu kendiliğinden derdini söylesin. Ama yok, genç bir türlü derdini annesi açamıyormuş. Sonunda kadıncağız dayanamayıp kendisi konuyu açmış.

Delikanlı önce “yok bir şey” demişse de annesini inandıramayacağını görünce durumu etraflıca anlatmış. Böyle bir istek karşısında itiraz etmek olur mu? Olmaz elbette ama evladından da ayrılmak istemiyormuş. İyi ama ya evladının bu isteği?

Ana yüreği bu sonunda fedakârlık her zamanki gibi anneye düşmüş. Oğlunun iyi bir eğitim alması için Bağdat’a gitmesine razı olmuş.

Hazırlıklarını yapmış evladını yol için hazırlamış elindeki bütün parası 40 altın lirayı da küçük bir keseye koyup sımsıkı sararak hırkasının astarının içine dikmiş ki yolda paranın başına bir iş gelmesin.

Gencin gitme vakti gelince kadın evladını karşısına alarak

-Gidip de dönememek var, gelip de görememek var. Beni ve Allah’ı hoşnut etmek istiyorsan asla dürüstlükten ayrılma. Öleceğini bile bilsen yalan söyleme ki Cenab-ı Hakk her daim senin yanında olsun. Bana şimdi söz ver, demiş.

Annesinin bu isteği karşısında genç de ona

-Sözüm sözdür ki ana bu nasihatini kulağıma küpe yapacağım ve hayatım boyunca hiç unutmayacağım, diyerek söz vermiş.

Vedalaşıp ayrılmışlar. Delikanlı o günlerde Bağdat’a gidecek olan bir kervana katılmış ve yola koyulmuş. Derken yolun bir yerinde eşkîyaların saldırısına uğramışlar. Haydut bu, iyi kötü ayırmayıp işlerine yarayacak ne varsa yağmalamışlar.

Tam çekip gedecekleri sırada haydutların başının gözüne bizim delikanlı ilişmiş. Haydut başı gencin kılığına kıyafetine bakmış “Çulsuzun biri, bunda ne olacak ki?” diye düşünmüş ama biraz da eğlenmek için sormadan edememiş.

-Senin değerli neyin var çocuk? Diye sormuş. Delikanlı da soruya

- 40 altın liram var, diye cevap vermiş.

Haydut gülmüş. Bu cevaba inanmamış tabi. Bir yandan da sinirlenmiş. Sert bir sesle

-Sen benimle eğleniyor musun bakayım. Şimdi kafanı keserim senin, ne olduğunu bile anlamazsın, diye bağırmış.

-Hayır” demiş delikanlı, - Eğlenmiyorum, doğruyu söylüyorum. Haydut şaşkın

-40 altın dedin değil mi?

-Evet.

-Hani nerede bu altınlar?

-Hırkamda saklı.

- Çıkarın bakın şunun hırkasına bakayım doğru mu söylüyor, diye bağırmış haydut başı.

Emir hemen yerine getirilip gencin hırkası çıkartılmış ve astarın içindeki altın liralar bulunmuş. Haydutlar şaşkın birbirlerine bakıp kalmışlar bir süre. Sonra haydut başı gence dönüp,

- Niçin paranın yerini söyledin? “yok” diyebilirdin? Diye sormuş.

- Anneme verdiğim söz sebebiyle, demiş genç. -Ona asla yalan söylemeyeceğime dair söz vermiştim. 40 altın lira için bu sözümden dönemezdim.

Alıntı Kısa Hikâye
________________/

Haydut başı delikanlının bu davranışından etkilenmiş midir? Bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa adı üstünde bu bir hikâye…

Lâkin her kıssada okuyan için bir hisse vardır, almasını bilirse.

Sıfatın ne olursa olsun önce Allah’ın (c.c.) yeryüzündeki halifesisin; yani insansın. İnsana yakışan da insan gibi davranmaktır. 28.03.2009 recep akıl