Hayatın Gör Dediği 5 Şiiri - Veysel Gülmez

Bir eksiklik,
Bir tuhaflık var üstümde,
Bir şeyler bekliyorum,
Belki bir mucize.

Seni neye benzeteceğimi bilmiyorum,
Güzel olan ne varsa,
Öyle hayal ediyorum,
Güzel kokan çiçekler gibi.

Gece soğuk,
Üşüyor hayallerim,
Seni,
En güzel uykudayken görüyorum.
Bir güneş gibi,
Sadece beni ısıtıyor, beni ışıtıyorsun.

Pencereden,
Annesinin kollarında,
Bir çocuk gördüm.
Bir kez daha eridim,
Bir kez daha üşüdüm.

Sırtım sıvazlanmadı hiç, içim sızılı.
Anne kelimesi hep ağlatıyor beni,
Uykularım kaçıyor, geceler bitmiyor.

Korkuyorum karanlıktan,
Bir başına uyumaktan,
Üşüyorum...

Kimsecikler yok,
Kendimle konuşuyorum anne,
Benim adımı sen mi koydun?
Yoksa burada mı Garip dediler?
Ne garip değil mi anne?

Çöle yılda bir yağmur yağsa,
Çiçek olur mu anne?
Bayramlarda hediyelerle,
Başımızı okşayan amcalar teyzeler geliyor.
Sen yanımda olsaydın her gün,
Tarasaydın saçlarımı,
Yakışıklı oğlum deseydin,
Aslan oğlum...
Bağrına bassaydın,
O zaman güller açmaz mıydı,
Yanaklarımda?

O zaman pencereden,
Başka çocuklara bakmaz,
Çekilen kulaklarıma aldırmaz,
Ceza olarak aç kalsam da umursamazdım.

Birşeyler eksik anne,
Senin sıcaklığın,
Senin kokun,
Senin gülüşün.
Kara gözlerim,
Hep uzaklara takılı,
Belki bir gün...

Burada bir teyze var,
O bize kuzucuklarım,
Biz de ona anne diyoruz.
O da olmasa,
Ne yapardık bilmiyorum.

O teyze:
Bekleme, annen cennette,
Büyüyünce sen de cennete gidersin,
Görürsün dedi.

Ben şimdi gelmek istiyorum anne,
Korkuyorum anne,
Özlüyorum anne,
Ağlıyorum anne,
Anne, anneciğim...