Hayatın Gör Dediği 1 Şiiri - Veysel Gülmez

Görmek istemesekde,
Tapalasakda kulaklarımızı,
Sokakta yaşayan,
Hikayesi var binlerce hayatın,
Sıcak evimizde,
Gömüldüğümüzde koltuğumuza,
Bir yaşam savaşı başlar sokakta,
Soğuk bir savaş.

Genç bir delikanlıydı,
Öldüğünde babası üvey annesi,
Satıp herşeyi kaybolmuştu,
Tahir yapayalnızdı,
Nerede akşam orada sabah,
Ne iş bulsa yapardı,
Gah ekmek fırınında,
Gah tüpçüde,
Namı Arap Tahir’di,
Şarapçı diye tanırlardı,
Heryerde gördüğümüz,
Kanıksadığımız,
Saçları ve sakalları uzun,
Birbirine girmiş,
Üstü başı paramparça,
Sokakta yatıp kalkan,
Birisi Arap Tahir,
Kırk senedir,
Tanır mahalle sakinleri,
Çöplerden bulur,
Buluştur doyurur karnını,
Yaşamak fazla geliyordu ona,
Günün birinde asar kendini,
Dallarına yalnızlığın,
Kurtarmasaydı çocukluk arkadaşı,
Rahat edecekti,
Şimdi karanlığın koynunda,
Gün doğmayan gecelerde,
Boğuşacaktı aç ve sefil,
Bu sefer kavuşur hayaline,
Kalp kriziyle,

Bitmişti O’nun derdi,
Kurtulmuştu,artık üşümeyecekti,
Aç kalmayacak, bitlenmeyecekti,
Görmeyecekti hor bakışmaları,
Dokuz saat yattı caddede,
At gözlüğüyle baktı gelen geçen,
Oysa herkes tanırdı O’nu,
Umursamadılar bir kedi kadar,
Oysa O içimizden biriydi,
Son görevini yaptılar görevliler,
Önce bir hastanede kadavra oldu,
Sonra kimsesizler mezarlığına,
Defnedildi unutulmak üzere.