Hayatın Dramı Şiiri - Kâzım Özgür

Allahın aşkıyla yanan gönüller,
Kimi mecnun olmuş,kimi olmakta.
İlk baharda açan kar çiçekleri,
Kimi domurcuk iken kimi solmakta.

Şu hayat dalında toplum fertleri,
Kimi sürünüyor,kimi refahta.
Öyle insan var ki bitmez dertleri,
Çekilen acılar ömür dolmakta.

Bu dünya kahırlı çilesi dolu,
Aldatan,kandıran hilesi dolu.
Zenginin parası,filesi dolu,
Bunca zulümlerden insan yılmakta.

Kırılmış dalları kurumuş yaprak;
Yağmurlar yağmıyor çatlamış toprak...
Unutmuş gülmeyi,tükenmiş şakrak,
Şu yalan dünyadan ibret almakta.

ÖZGÜR’ ün bu ömrü bir gün bitecek,
Ecel şerbetini er geç içecek.
Sırat köprüsünden nasıl geçecek,
Cehennem ateşi saçın yolmakra

{Kâzım Özgür 25-NİSAN-1990}