Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
HAYATA DAİR GERÇEKLERLE... UMUT VAAD EDEN VE YAŞAMA SEVİNCİYLE İFADE EDİLMİŞ HARİKA BİR ŞİİİR/Dİ...
HER NE KADAR YAŞADIKLARIMIZI GÖRMEZDEN GELSEK DE...HAYATIN GERÇEKLERİ İNKAR EDİLEMEZ.
TEBRİKLER SN ÖZEN.
TÜM ŞİİRSEL BEĞENİMİLE KUTLUYORUM.
SEVGİ VE SAYGILARIMLA
İyi bir ev sahibi gibi
Güler yüzle karşıla misafirlerini
Hepimiz birer yolcuyuz
Hayat yolunda
Geldik gideceğiz işte
Kimbilir belki
Bir dakika sonra....
Keşke bunu anlayabilecek beyinlere sahip olabilsek. Hepimizin bu dünyada bir konuk olduğunu ve o nedenle dünyayı bu kadar yaşanmaz kılmanın anlamsız olduğunu savaşların yerine barışa sarılmamız gerektiğini keşke ama keşke anlayabilsek. O zaman dünya çok daha güzel ve yaşanır bir yer olurdu.
Yine çok özel ama bir o kadar da önemli bir konuyu işlemiş yürek ve kalem bir olup. Kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi. Sevgiler yüreğinize
Ben sizin yazılarınızı sevdim dost yeni yazıların olursa haberdar et Evet geldik gideceğiz bizi eller yönlendirmemeli biz biz olmalı ve hewrşeye ve herkese rağmen kendi hayatımızı yaşamalıyız kutlarım fikirlerin çok güzel ifade tarzında öyle eline yüreğine sağlık selam ve sevgiyle kal esen kal
kutlarım.ölüm denen gerçeği farkettiğimiz an boşa geçmiş bizde zaman diyeceği[z..saygılar
..İstemem !..
..Tarih beni yazmasın..
..Dikili dal istemem arkamdan..
..Sonsuza kadar dileğim...
..Benimle benliğim başbaşa kalsın..
Şiirinizi sevdim...
Paylaşım düşünceniz, duyarlılığınız için teşekkürler.
Su gibi hayat
Akıp gidiyor
İstesekte önüne bent vuramayız
Bu yüzden,
Kim, ne der? diye aldırma
Üzüntüyü de
Sevinci de
Dibe vurana dek yaşa...
Sev herşeyi
Ama önce kendini
İnsanları olduğu gibi kabul et
Değiştirmeye çalışma kimseyi
Savur yüreğinin tohumlarını
Toprağa bolca
Ve hasat zamanı biç
Büyük bir gururla
Vermeden birşey alamazsın
Önce sen uzat ellerini
Kilit vurma hiç kalbine
Kapılarını aç açabildiğince
İyi bir ev sahibi gibi
Güler yüzle karşıla misafirlerini
Hepimiz birer yolcuyuz
Hayat yolunda
Geldik gideceğiz işte
Kimbilir belki
Bir dakika sonra....
Kaleminiz daim olsun.
İyi dilek şiirinizi kutlarım serap kardeşim.
hayat bu yarının ne getireceğini kimse bilemez.
bu gün ne ekersek onu biçeriz.
dost yüreği kutlarım.
saygılar tam puan
insanoğlu denen şey anasından doğar gelir şu dünya denen pazara üç beş metre kefen alır döner tekrar mezara...güzelbir sözü anımsattı şiirin.....malumdurkii hercanlı ölümü tadacaktır...ölüm denilen olgu canlılar için bahşedilmiştir...bunun kadar doğal ne olabilir..fakat yaşam ile ölüm arasındai çizgiye ki biz buna yaşam diyoruz işte bu yaşam içinde kimseyi üzmeden kimseyi kırmadan yaşamını idame ettirmek ve öldükten sonra her adınızın anıldığında birdamla gözyaşı akıtacak yürekten dostlarınız varsa yaşamın tadı hatta ölümünde tadı gelir diyorum....herşey dost için yürekli insanlar için. dostsuz insan olmaz olursa yaşamın manası inanınki kalmaz..yüreğin dert görmesin..yürekli insanların hepsine dost gibi dostlara sevgilerimi gönderiyorum.....:)
GÜZEL ve içten dilekler...anlattıgınız gibi yaşamak lazımm.degerini bilmek lazım yaşamın..saygı ve selamlarr
İyi bir ev sahibi gibi
Güler yüzle karşıla misafirlerini
Hepimiz birer yolcuyuz
Hayat yolunda
Geldik gideceğiz işte
Kimbilir belki
Bir dakika sonra....
gönilden kutluyorum.
sevgiler müzehher
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta