Hayatın Çarkları Şiiri - İbrahim Güngör 2

Önce acı bir hüzün kapladı yüreğimi,
sinem yandı.
Sonra düşündüm,olanı,olmayanı,her şeyi...
Hayatın zalim çarkları durmadan dönüyordu.
Gök sanki bütün lanetini üzerimize yağdırıyordu.
Bir tütün yaktım,sonra bir tane daha,sonra bir tane ...
Ölmek istiyordum belki,
belki de bir asır daha yaşamak istiyordum mütemadiyen...
Bir müntehir kadar cesur olmalı herkes,
herkes başkaldırabilmeli bu hayata.
Değiştirebilmeli insan uzun soluklu alışkanlıklarını,
her gün bir şeylerini değiştirebilmeli,
raftaki kitaplarını,kullandığı eşyaları hatta kendini bile değiştirebilmeli...
Acı bir hüzün kaplıyordu her tarafımı,
ağır bir bitkinlik çöküyordu üzerime,
sonra durmadan sövüyordum her şeye.
Yıkmak istiyordum her şeyi,
her şeyi paramparça etmek istiyordum,
kendimi bile...
Acı bir hüzün kaplıyordu sinemi,
bağırmak İstiyordum,durmadan bağırmak İstiyordum.
İçimde zaptedilmez bir hınç vardı,
dizginlerini koparan bir attı sanki bu.
Tanrı sanki bütün lanetini üzerimize yağdırıyordu,
bütün dünyayı biz omuzluyorduk adeta.
Sonra haykırıyorduk,bin yıl durmadan haykırıyorduk.
İnsan her gün bir şeyleri degistirebilmeli,
yoksa bu kahrolasıca düzen mahveder herkesi...