Hayatın Boşluğu Şiiri - Önder Karaçay

Düşlerin sağanağında yaşadık
Sürekli bekledik o anları
Duygu durağında hatırlanan her söz
Yaşam ırmağına dönüşürdü

Mevsimlerin rengine bulandırıyorduk
Bizden geçen her anı
Kimsesizleşmenin rüyalarında
Bakışlarımız çocuklaşırdı

Adını yalnızlık olarak anımsayacağımız
Zamanların alınlığında
Bekleyenin kim olduğunu

Her mevsimin, her duygunun
Bir başka adı, bir başka yorumu vardı
Sözlerden geçen bakışları sürdüren
Duyguların anakarasında
Bizi yollara düşürenin
Adının yalnızlık olduğunu

Dönedura fısıldıyorduk kendimize
Saklı baharın gelişini muştulayan
Yoksun düşmüş duyguların
Bizi derinden içine çeken girdabını

Hala özenle koruduğumuz
Adı yalnızlık bile olsa
Kimsizleşme mevsimini
Hayatın boşluklarını doldurmak için başlatanı

Gözlerimizde renk ağışmalarının bakışını
İçimizdeki çavlanın çağlayışına
Kendimizi nasıl teslim ettiğimizi

Sözle gelen her ipiltiyle
Kimsesizleşmeyi yurt edinerek
Biriktire biriktire taşınanın
Bu kentin saklı duraklarına sorsak
Kendi mevsimlerimizin bizi göçe hazırladığını

Unutmak adına
Bağlananın kim olduğunu

İçimizde avazlanan duyguyu çağıran dert
Bilmek istemediğimiz bir zamanın
Bağında yaşamak gibiydi
İçimizde ve dışımızda bekleyen

Geçmiş ayaklanmış bir ordu gibi
Peşimizden gelirken
Bir telaşla yorgun bir bakışın kaygısı içinde
Issızlığındaydık göğün
Bunun kaçıncı düş yorgunluğu olduğunu
Kederli dil sarmalının ehli olmamızdan biliriz

Ne anlatıyorum ki
Hayatın boşluklarını doldurmaktan başka

Önder KARAÇAY