Hayatın Acı Renklerine Büründüm

Bir gökkuşağı misali göründün penceremden…
Perdeyi araladım. Oradaydın, tam karşımda…
Uzattım ellerimi renklerine boyandım.
Bak ne güzel…
Serçe parmaklarım sarı, yüzük parmaklarım turuncu,
orta parmaklarım kırmızı, işaret parmaklarım ise mavi…
Ancak avuçlarım boş kaldı.
Güneş açıverdi sandım gözlerini aralamanla
ve kayboluverdi renklerin…

Bir esintidir geliyor senin doğduğun yönden…
Toprak kokusu kadar aziz,
Taze ekmek kokusu kadar eşsiz…
İçime çektikçe, göğsümü şişirdikçe
bir başka bakıyorum hayata…
Bir başka doğuyor şafaklar, kan kırmızısı gözlerim misali…
Ancak yüreğim boş kaldı.
Bulutlar sanıverdim teninin beyazlığını
ama kayboluverdi gün doğumu ile tenin tenimden
ve bedenime işlendi kokun …

Sen hep beklenen, ben ise hep ertelenen…
Sen hep arzu edilen, ben ise hep terk edilen…
Rollerimiz hiç değişmeyecek sanki…
Sen esas kız, ben ise esas oğlan,
Ama hiçbir filmin sonunda kavuşamayan…
…

Alperen KARADAĞ
14.11.2005