Bir sonbahar ki bu zor olsa da çekeceğiz,
Dökülen yapraklarla birlikte döküleceğiz.
Sonbahar gelirken hayatımızın son baharı bu,
Babamı alıp kader karartma yolumuzu.
Direnmelisin diyorlar dirensek de ne çare,
Biçare kalıyoruz bu çaresizlik içersinde.
Bir tutunacak dalım yok bu fani dünyada,
Her tuttuğum dal bir kırılıyor ki sorma.
Kalemim kıpırdandıkça bu kâğıtlar üstünde,
Benim gibi yaş döküyor her bir kelimesinde.
Bir sessizlik geliyor sonradan onun üstünede,
Dökülen yaşları kuruyor işte gönül gözünde.
Beni anlayamadınız işte görüyorum arkadaş,
Evimizin direği babam eriyor yavaş yavaş.
Bize sabır ver Tanrım veriyoruz müthiş savaş,
Azrail bırak babamı bize gel de benimle anlaş.
Babam için razıyım ölmeye ben inanın,
Benim canımı alın siz babamı yaşatın.
Hayatımızdır o bizim ne olur bize acıyın,
Şu kanser cezasından babacığımı kurtarın.
Kurtuluşu yok diyorlar ölümü bekliyormuş,
Biricik babacığım ondanmış benzin solmuş.
Kurtaramıyorlarmış onu son günleri buymuş,
Kurtar babamı Tanrım yok mu hiç bir kurtuluş.
Kayıt Tarihi : 20.3.2007 17:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
1985 senesinde kaybettiğimiz biricik babacığıma yazmış olduğum bu şiir bu gün gibi kaybedeli 22. senenin içinde olduğu halde yine de sanki halâ bu günmüş gibi acıtıyor içimi okurken. Yaratan bizden fazla mı sevdi babam,bir bebek gibi ölümün kucağında uçup gittin. Seni çok seviyoruz bu şiirden üç ay sonra kaybettik babamı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!