Hüzün çocuklaştırırmış insanları
Yeşermeye başlayan parkta, gökyüzünü taşladık
Sırtımızdaki yükle oturduğumuz, taşımayacak eski bankları
Kaderin salladığı salıncakta suçladık
Perdeye gerek yoktu, göstermiyordu içimizi
Yüreğimizin buğulanmış camları
Haksızlığın attığı yumrukla, kırdık dişimizi
Bu düzene karşı imza olur bir gün Pıhtılaşmayan, cama sıçramış kanları
Harcını bu işe gönül verdik diyenler kardı
Paraymış umdukları sevginin 24 ayarı
Umudun, Buğusunu çözdüğü imzasız tek bir cam vardı
Bahtımızdan mı yoksa çoçuklaştığımızdan mı
Onun da manzarası İstinat duvarı...
Kayıt Tarihi : 30.3.2024 23:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!