Hayatımız...2 Şiiri - Ozan Nuri Ceyhan

Gar’ın merdivenini dört nala çıktım
Lojman tarafı kalabalık çok korktum
Rayların içinde duran çantaya baktım
…O an yandım kahroldum acım tarifsiz.

Üstü gazeteyle kapatılmış annem yerde
Donup kaldım çocuk bedenim elem içinde
Gözüm bir an aradı, küçük bacımız nerde
…Dört aylık, ayağı kopmuş hepten şanssız.

Eksik duası kabul oldu sevinçten coşardı
Kızı çok değerli aksırsa doktora koşardı
Bizi anasız koymayı bir şekilde başardı
…Sonsuz acıların ortasına düştük süresiz.

Hanemize ateş düştü tüm acılar çullandı
Bacımın kopan ayağı anamızla yollandı
Çocuksu hayallerimiz bir çırpıda sonlandı
…Aile tarumar beşkardeş kaldık sahipsiz.

Yıl 1955 en büyüğü bendim on yaşında
Bir anne lazım dendi çocukların başında
Kim ne yapabilirdi ki akıl verme dışında
…Babam memur, çok düşündü o da çaresiz.

Kız kardeşimi büyük halam kabullendi
Bir sebeple onun mağduriyeti önlendi
Bize de İstanbul’a gideceğimiz söylendi
…Babam ağlıyordu izah etmem imkânsız.

Bir ay geçti geçmedi İstanbul’a çağrıldık
Dört kardeş ayrı ayrı ailelere dağıldık
Kardeşlerimi sarılarak öptüm ayrıldık
…Acılar içindeyim çok geceler uykusuz.

H.Paşa/1983