Hayatımın Tedirğin Işığı Şiiri - Hamit Tunç

sözde dünyamı yaşadım hayatımla
bırakıp giderken acının enginlerini
bir sevdasızlığa yoruldum
uzaklara kaçarken serseri
özlediğim toprağımın buğdayı kaldı esmer
nar rengi kızaran gözlerimde
ve düşlerimde varma yoksulluğu...

ay izinde güneş şafkında sevinebildim
adı yüreğimde geçen her sevgiliye
ilkyazın çimenleri sarmaladı duygularımı
bükülüpte kırılmayan naylon taraklarım
ve kökboyalı mintanımı anımsarken
dönerim,dönerim de eski günleri
tahta tekerlekli kağnıcakların hızına erişemem
yemişlerini yediğim söğüt dallarından yaptığım at
ve temizlendiğim kuyu suları...

milyonlarca kalp atışlarımda hasret
dostluğun eğemenliğinde ayak izlerim
kara olan doğanın rengine öfkeliyim
soluğumun kitlelerinde paylaşabilmek mum ışığını
dinginsiz öcü oyunlarında ağlamak
insanı kenetleyemeyen evrene,
bir de çocukluğumun dövüşlerine kızmak
oysa,ne ormanı tanıdım koyu yeşilli
ne de,derin mavili denizleri gördüm ben
sırf merkeplerin gölgesinde dinlenmeler
hazzına erişebildiğimiz zindan

...ve azığımda herzaman yağlı omaç.