Hayatımın Kadını Şiiri - Uğur Özdemir

Umudun olmadığı yerde güller açmaz
solan her zaman mevsimlerdir
aşk her zaman olduğu yerdedir

hatırlarmısın bir sonbahardı
ben yine dalgın düşünceli yürüyordum kaldırımlarda
sen uzaktan dağıtmışsın saçlarını yüzünde yorgun bir ifade
sanki büyük bir ihanetin tablosu gibi
yıkılmış yıpranmış gibi
sevda gibi aşk gibi hasret gibi
alev gibi
bense çekimine girmiş bir uydu misali gelgitlerimle meşkul
dikilmiştim karşına
ne çok şey söylemek geçiyordu içimden
bu dişilerin tanrıçasına
belki kapanmalıydım önüne
belki oracıkta kurban etmeliydim
kalbimi ve kendimi
ne olursa olsun benle olmalıydın
benim olmalıydın
oysa sen kimsenin değildin
belkide herkezindin
dedimya karmaşık bir halin vardı
belki biraz önce bir erkeğin koynundan çıkmıştın
belkide üzerindeki bu hal hayatın koynundan çıkışındandı
ne zorluklarla birlikte oldum seninle
ne zorluklara sabrettim
sen dedim ve ben
biz olduk sandım
ama dedimya kimsenin değildin
kendinindin
belki kendine bile ihanetin vardı
ama ben seni sevdim
ama nereden bilebilirdim
aramıza bir ömrün gireceğini
nerden bilebilirdim
beni bir gün terk edeceğimi
her film başladığı gibi bitmiyor değil mi
sen senki sevdamın güneşi
senki haytımın yanlışı
sen ki yalnızlığın kadını
adını kalbime büyük harflerle yazdım
gitsende asla unutamam sevdanı
olsun sen yine yalnızlığın ol
ben üşenmeden her sevdaya yazarım seni
hoşçakal hayatımın kadını.....