Hayatımın İlk Şiiri

Sen, hayatımın ilk şiirisin

Bu cesaretsiz halimle şifreli dosyamda

Yazmaya cüret ettiğim…

Yazmadan önce seni

Sordum bir şeyler karalamış olduğum beyaz kağıdıma:

“Yazayım mı üzerine şiirimi? ”

“Yazmalıyım mı üzerine şiirimi? ”

Kalemimin içindeki her bir mürekkep tanesi,

Firar edip sayfalara dökülmek istiyordu senin için

Kalemim tüm gücüyle sana çekeliyordu elimi

Ya sayfa… Bir şeyler karalanmış olan sayfamız

Sordum tekrar ona aynı sualleri

Yaz diyordu refleks olarak

Düşününce yazma diyordu vahşice

Sordum ısrarla yalnız gecelerimde dahi ona

Günlerce sordum

Sayfanın başları “yaz! ” diyordu ama sonu “yazma! ”

Başlar karalanmıştı ama sonu bomboştu…

Mürekkep kokan baş kısımlara mı inanayım?

Yoksa bembeyaz bir belirsizliğin “yazma! ” telkinine mi?

Bazen de sonu “yaz! ” derken, başı “yazma! ” diyordu gülümseyerek

Şiirim, ne bilgece gülümsemeydi o(!) …

Peşin hükümlülükle, yazma diyordu aniden

Hal bu ki ne ukalaca tebessümmüş sonra anladım

Bir yanda senin için çırpınan tane tane şiir fedaileri

Diğer yandan seni yazacak olan cüretkar kalemim

Karşımda da işte o dönek sayfa…

Yazıp yazmamaya hala karar verememiş olan bense

Anlamıştım işte o an seni zaten yazıyor olduğumu mısralarıma

Evet seni yazıyormuşum zaten önümdeki sonsuz sayfaya

Dönek olmayan sonsuzluğa…

Artık her bir noktası senle dolmak istiyordu çünkü

Başı da istiyordu, belirsiz olan sonu da

Seni yazıyorum ben şiirim şifreli dosyamdaki sayfama

Şiir gibi ahu kız, yazıyorum seni ruhumun sevgi sayfasına

Dokunamıyorum seni oluşturan mürekkep tanelerine

Dokunamadan vücuduna seviyormuşum meğer seni zarif kız

Senden başka şiirim olmasın benim ruhumun şifreli mekanında

Yazdığım tüm yeni mısraları senin üzerine ekleyeyim orada

Sonsuza dek sürsün bu şiir dönek olmayan sayfamda

Aklıma ne geldi biliyor musun şiirim?

Hani seni yazdım ya!

Yazılmayı ister misin diye sana hiç sormadım önceden

Ama bana kızma!

Seni oluşturmadan nasıl sana sorabilirdim oluşmak isteyip istemediğini?

Mürekkebin istedi

Sayfan…

Yani sayfamız

Kararsızdı ama o da sonunda istedi

Kalemim de Allah’tan arıyordu zaten

Bir tek sana soramadım şiirim o suali

Ne olur “sil beni! ” deme