Hayatımın Hüzün Fermanı Şiiri - Madu Bala

HAYATIMIN HÜZÜN FERMANI

Benim alnıma mühürlenmiş bu ezeli hüzünle başlar,
Benim ömrüm, doğuştan yazılmış bir çile romanıyla taşar.
Kimi zaman "puslu bir mektup "tur, silinir mürekkebi,
Kimi zaman "Binbir gece "dir, bitmez benim bu çilelerim.

Oysaki ben, kurumuş bir dalın yaprağı gibi savruldum,
Yüzüme her an değer, hayatın ağır sillesi.
Her adımda kendi gölgemi bile kaybederim bu yolda,
Ömrüm, hiç çalmamış bir şarkının notası gibi,

Dudaklarım gülümser, içim sessiz sessiz kanar,
Ruhumda sönmeyen binlerce közden iz kalır.
Oysa tüm ömrüm , bir yalanın ardına gizlenmiş,
Kimse bilmez ki, ben hep yarım kalmışım.

Ne bir sitemim var, ne de yorgun bir isyanım,
Taşırım sırtımda, bitmeyen tüm hüzün fermanını.
Yıllar geçer, sayfalar solar, sesim kısılır kalabalıkta,
Oysa her kırışık, okunmayan Ebedi Bir Destanın Mührüdür.

Şimdi ömrümün sonuna doğru yaklaşıyorum, adım adım,
Sanki elimde tuttuğum, soğuk ve son bir hatıra.
Kalbim, mühürlenmiş bir yazgı.
Oysa son nefesim bile, ölüme doğru giden asil bir vedadır.
Vedaaaa,,,
07..11.. 2025 madubala