Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bugun nazan'ın doğumgünü
sensiz geçen ilk yılı belkide
alışmak zor sensizliğe anne
Ahh Şair Abla,
Biraz uzaklaştım buralardan geldim ki , sen gitmişsin, seni sevenler ne çok üzülmüştür şimdi, gitmek zamanı mıydı , oysa daha ne şiirler, ne pazar anıları okuyacaktık senden,
Yok yok bu dünyanını adaleti gerçekten yok , satsam bir pula alan olur mu ki.
Yeryüzünde yok olması gereken onca şeytan varken senin gibi bir melek nasıl gider.
Gerçekten bu dünyada iyiler çok yaşamıyor.
Mekanın cennet olsun şair abla,
Seni özleyeceğim.
Allah rahmet eylesin,geride kalanlara sabır versin.
Gitiğinden beri kaç kere doğdu gün?
Kaç gün karanlığa büründü?
Neler yaparsın oralarda bizi özlemez misin?
Seni çok özledim anacığım,sesini duymak istiyorum.
Nur içinde uyu...
Seni çok seviyorum ,hiç unutmayacağım.
Yazdıklarımı yine sildim anacığım şaka kabül ediyorum sayfana uğradım yine yüreğinden yazmışın gülümsüyorsun şaka şaka diyorsun:(seni çok özledik bilesin bu şaka çok kötü..Dualarımdasın
Sen gideli iki hafta oldu ablam, ama hala alışamadık yokluğuna, parmaklarım telefonumda isminin kayıtlı olduğu yere geliyor , seni aramak sesini duymak istiyorum 'canım kardeşim' diyen sesini duyamayacağımı bilmek deli ediyor beni...
Biliyorum 'Rahat bırakın beni , üzmeyin kendinizi, cenentten gülümsüyorsun bize ve şaşkınlar ben gitmedim ki yüreğinizdeyim ' diyorsun.
Dualarımla seninle ablam.
Yine geldim sana,gezindim sayfanda.
Sahiden gittin mi?Kabus mu bu?
Şaka yaptım deyip çıkıp gelemez misin?
Seni çok seviyorum,özlüyorum anacığım.
BİRAZ ÖNCE ÖĞRENDİM....
VE ...
GEÇEN VE ERTELEDİĞİMİZ HER ANIN ANLAMSIZ OLDUĞUNU HİSSETTİM:(
MEKANIN CENNET OLSUN DEĞERLİ KALEM.........
http://www.antoloji.com/siir/media/68/www_antoloji_com_558568_423.WAV
Dönüp dönüp geliyorum sayfanıza. Bu acı çok koydu yüreğime. Cennet mekanın olsun canım...
Sevgili Müniş Abla....
Hayaldenizi'nde tanıdım ben Müniş'i
Sıra dışı espirileriyle
Sözünü sakınmadan sarfetmesiyle
Olduğu gibi kabullenmişlerdi
Hayalde ki tüm sevenleri...
Kimse kırılmazdı Müniş'e
Tam yerine oturtsada sözlerini
Herkesin annesi,
Herkesin sevgili Müniş'i
Sevgili aneyiydi...
Hayatı bir romandı
Gizlemeden,çekinmeden anlatırdı
Bazen şiirlerinde bazende yazılarında
Neler yaşamış
Ne çileler çekmişti zamanında
Yaşayamamıştı doyasıya
Ne çocukluğunu,ne de gençliğini
Zehir gibiydi beyni,aktarırdı zihnindekileri
Her gece hayaldenizinde okunurdu şiirleri
Hayat dersi gibiydi pazar sohbetleri
Kimi güldürür,kimi ise düşündürürdü bizleri
Her yerde dostları,arkadaşları
Eksik olmazdı gönülden sevenleri
Bazen anlattığı fıkralarıyla güldürürdü
Bazen yorumladığı şiirleriyle duyururdu sesini
Anlatmaya kelimeler yeter mi sevgili Müniş'i
Bilmem ki başka ne demeli,nasıl anlatmalı
Ben yeterince tanıyamadım ne yazık ki
Sadece hayaldenizi'nde gördüm Müniş'i
Bir de Antoloji'deki gülümseyen resmi
Sempatik,sevecen,sevgi yürekli
Sevimli mi sevimli
Herkesin sevgi'lisi
Mutsuz olsada gizlerdi gülümsemesi
Hiç kaybolmazdı her şeye rağmen neşesi
Onu hep gülerken gördük belki
Kahkahaları şenletirdi hayaldenizini
Hiç kimse bilemedi neler çektiğini
Kimse anlayamadı derdini
Ülkenin dört bir yanında sevenleri
Kime nasip olur ki böylesi...
Yüzlerce oğulları,kızları sıra sıra
Kan ağlıyor şimdi,yüreklerinde yara
Bırakıp gitti artık,ne kar eder ne para
Son anına,son nefesine kadar
Dostlarını unutmadı sevgili Müniş abla
Şoka uğrattı herkesi beklenmedik bir an da
Son şakasını da yapıp kaçtı sevgili Müniş abla
Şiilerinde bile çoktan etmişti veda
En sonunda onu da almıştı yanına Hüda
Öyle bir damga vurdu ki Müniş abla
Öyle bir imza attı ki gönüllere silinmez Müniş abla
Gönülleri fethetti göçtü arş-ı ala ya
Şiirleri ve yazıları kaldı bizlere anı
Unutmaz sevenleri asla Müniş abla'yı......
Sana selam olsun...Ruhuna rahmet olsun...Tüm sevelerinin duaları hep seninle sevgili Müniş abla...
18.06.2009'da ahrete intikal eden Münevver Şenol (Müniş) Hanıma Allah'tan rahmet dilerim....
23.06.2009
Halide Selcan Karagül
www.Hayaldenizi.com
Bu şiir ile ilgili 76 tane yorum bulunmakta