Hayatim Yorgun Şiiri - Mehmet Öktem

Bir halsizlik var üzerimde,kalbim yorgun,gözler yorgun,
Tad alamiyorum hayattan,gecem isyan,günüm isyan,aldigim nefes isyan,
Boguluyor gibiyim bu koca sehirde,bitmek bilmiyor adeta gittigim yollar,sanki girdigim her sokak cikmaz oluyor
Bir ask bukadarmi yikar insani,bukadarmi yaslandirir bir yüregi,yüregim yorgun,bedenim yorgun,hayatim yorgun.

Kaldirip da etrafima bakmaya korkuyorum basimi,kelimler dügümleniyor adeta bogazimda,bir tek kelime konusmak istemiyorum,
Gitmiyor ayaklarim,ellerim tutmuyor adeta,cöküp kaliyorum bir kaldirim kenarinda
Görmek istemiyorum kimseyi,yalnizliga alistirdim kendimi,cünki hep riyakar tanidim herkesi,
Ask bukadarmi korkutur insani,onunla dolu basim yorgun,ismini ezberleyen dilim yorgun,hayatim yorgun.

Mevsimleri sasirir oldum,yazlari üsütür kislari yakar oldu beni,ilk bahari hic yasamadim,döküldüm adeta bir yaprak misali,sonbaharda gibi,
Günleri sorarsaniz gittigi o gün hepsi,saatler bile o günde durmuslar sanki,vakit gittigi vakit anliyacaginiz.
Saymakda istemiyorum aslina bakarsaniz günleri,saatlere bakmaya cesaretim yok artik,hatirlatacaklar diye o ani,
Bir terk edilis bukadarmi kahreder insani,saatler yorgun,günler yorgun,hayat yorgun.

Ölüme hasret kaldim adeta bu yalan dünyada,canimdan bezdim,küstüm yasantima,
Mezar gibi olan bu hayattan kurtulmak tek düsüncem oldu,beklemekdeyim son nefesimi verecegim vakti.
Yasarken cektigim azap bitirdi,tüketti beni,dualarimda yalvarir oldum yaradana,son versin diye cezalarima,
Bir ihanet insanin dünyasini bukadarmi karartir,yaradana ettigim dualar yorgun,can yorgun,hayat yorgun.