Hayatım Şiiri - Mehmet Tekmen

Hayatım iniş çıkış,zorlukların toplamı.
Tükenmez hiç bir zaman,müzmin elemi gamı.
Bilinmez meçhul sonu,hangi ufukta biter.
Korkarım benim halim,böyle güçlükle gider.

İşte dağ,yayla,ova; yol boyu her manzara.
Sürülmüş anlımıza,kapkara bir iftira.
Her yörede kötü nam,dolaşır benden önde.
Söylenir hazin türküm,doğan her yeni günde.

Unutmam unutamam,yılların anısını.
Onlara verdim zaten,sevgimin yarısını.
Elimde çok az kaldı,yeter mi son nefese.
Uçarsa ruhum dönmez,beden denen kafese.

Kalacak defterdeki,sayfada yazılı söz.
Bilinmez nerde nasıl,görür okur bir çift göz.
Hayaller bile yetmez; akıllar dur,diyemez.
Bu acı hatırayı,hiç bir kimse silemez.

İki elimde başım,fırtınalar peşimde.
Doğmadan söndürülen,fayda yok güneşimde.
Yürü desem dermanım,yetmez götürmez beni.
Kimler geri getirir,ruhum gibi gideni.

Yer yerinden oynasa,gök parça parça olsa.
Dünya denen mekânda,yalnız varlığım kalsa.
Kafi değil tüm bunlar,alınanbir nefese.
Dedim ya sığmıyor ruh,beden denen kafese.

Zor yokuşta yürümek,arzum düzlüğe çıkmak.
Her halde her zamanda,çıkan engeli yıkmak.
Varsam çölde vahaya,mümkündür nefes almak.
Umutlar harıl harıl,sanki akan bir ırmak.

Gidiş dünyadan öte,yeniden var oluşa.
Kolay olmasa bile,dayanılır yokuşa.
Düşüncemde şekiller,bir biri ardı sıra.
Uzaklaşıp varıyor,ufukta son sınıra.

Kafamda bir fırtına,kelimeler uçuşur.
Mânâsız yığın yığın,yüksek dağlar oluşur.
Bilgim,emeğim nerde; böyle mi nihayetim.
Topladım an an ömrü; netice bu,hayatım.