Hayatım Şiiri - Mevlani Ulusoy

Güz günü dünyaya gelmişim,
Anamın, ak sütünü emmişim
Babamı canım gibi sevmişim,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Günlerim geçti, aile ocağında
Oynadım evin köşe bucağında,
Sevgiyi tattım, ana kucağında
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Tahsilim köy okulunda başlar,
Çok geçmeden, kesilirdi saçlar
Gözümden akıttım kanlı yaşlar,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Çoban olduk, hayvan otlattık
Elde kazma, toprağa karıştık
Yazın sıcağında ölesiye çalıştık,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Köyde geçen yıllar geride kaldı,
Şehirdeki amcaya haberin saldı,
Yazgımda orada okumak vardı,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Ortaokulu, liseyi çileli geçirdim
Vakitsizce baba, anayı yitirdim
İki yıllık olan enstitüyü bitirdim,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Yatağım vagonda, valizim elimde
Kendimi buldum, Eğnir Köyü’nde
Hüzün dolu öğrencilerin yüzünde,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Siirt’le Konya dile gelse konuşsa,
Eğitimci, her yerde gayeli çalışsa
Gelecekte kır çiçeklerim buluşsa,
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Sekiz yıl sonra Tarsus’a döndük
Çoluk çocuğa kavuşunca güldük,
Aydınlattık, mum misali söndük
Süsten uzaktı, benim hayatım.

Ulusoy’um, şube müdürü olunca
Bitlis’in Tatvan ilçesine atanınca,
Nedense işlerim, gitmedi yolunca
Süsten uzaktı, benim hayatım.