Hayatım Şiiri - Ramazan Özütürk

Hayatım

Bin dokuz yüz altmış iki yılında
Dünya düzenine doğdum derbeder
Adım gibi kutlu ayın içinde
Dünya nimetine doğdum derbeder

Kenar mahallede yoksul büyüdüm
Tozlu yollarında mahzun yürüdüm
Naylon pabuç ile ayak sürüdüm
Fakirlik ağında gezdim derbeder

Yedisinde siyah önlüğü giydim
Okur-yazar kadrosuna atandım
On ikisinde diplomayı aldım
Sözümü hüzünle dizdim derbeder

Meslek öğrenmeye çırak verildim
Okuma azmi aşkına yenildim
İki yıldan sonra ortaya girdim
Bir sevda seline bandım derbeder

Kaptırdım gönlümü şiir yazmaya
Doldu defter sap olmadı kazmaya
Liseli genç gibi aşkla gezmeye
Alışıp çöllerde yandım derbeder

Okumak arzusu vardı yüksekte
İmkansızlık nâçiz kıldı tümsekte
Ekmeğim aradım kazma, kürekte
İşçi pazarında buldum derbeder

Sır vermedim dost görünün düşmana
Yoğruldum gerçekle, piştim zamana
Yirmisinde asker oldum vatana
Alnımın akıyla yaptım derbeder

Acı çekmeyince hayat bilinmez
Ayrılık bahtımsa, hasretim dinmez
Dertlerim çıkarda huruca, inmez
Çareler çaresiz, çilem derbeder

“Sabır” dedim. Sabır verdi Yaradan
Mücadelem haktır, değil sıradan
Özgür olmak için kaçtım karadan
Ak günlere kucak açtım derbeder

Yirmi yedisinde kuruldu toyum
Yarınlara sürgün sürecek soyum
Çelişkiye düştü dostlarla huyum
Çıkarcıya darbe vurdum derbeder

Nasip oldu devlet işinde hizmet
Her sabrın sonunda var imiş kısmet
Bir ekmeğim varsa istemem servet
Neme gerek döner başım derbeder

Onulmaz dert açar yüreğe andan
Gönlü gıybet dolu, zengin yalandan
Hep uzak dururum soysuz çıbandan
Hakkın merhemini sürdüm derbeder

Özütürk der; Türk-İslamdır mekanım
Topraktan gelmişim, topraktır canım
Rabbim şahit, helâl bayrağa kanım
Yemin olsun, öleceğim derbeder