Hayatım Şiiri - Şafak Özışıl

Baba evinin zulmünden
Üvey annenin hışmından
İki küçüğün dırdırından
Kaçmak için evlenen
Yirmi yaşın baharında
Bir cahil taşra kızı
İstanbul'dan bulduğu
Sevgiyi hiç tatmamış
Fransızca yaşamış
Başında saç kalmamış
Kırkına kadar evde kalmış
Piskopatlığı ele almış
Bir babanın evladıyım
Süleymaniye’de bir evde
Doğmuşum çaresizce
Oda sürmüş bir sene
Baba gidince Mükerrem’e
Ana dönmüş baba evine
Baba demiş olmaz böyle
Ya kocana git ya işine
Ne yapsın cahal kadın
Düşmüş işin peşine
Yoğurt yemiş yanmış ağzı
Kocaya dönermi artık yazı
İyide işin kötü yanı
Yazılıyor bizim kötü yazı
Ana İstanbul’da çilekeş
Baba Mükerrem’de hoş söyleş
Biz itilip kakılalım
Ağlamaktan katılalım
Sekiz on yıl sonra baba
Hatırlamamış beni daha
Ana demiş bu senindir
ALLAH’tan eserindir
Aç gözünü oğlundur
Bir kere olsun sevindir
Baba olmuş piskopat
Tek bildiği şamar tokat
Çekince akşam rakıyı
Verdiği hep meşakkat
Ana olur bundan verem
Anama güller derem
Bilsem iyi olcağını
Olurum yaraya merhem
Dayanmadı buna yürek
Anam çekti geriye kürek
Dedi oğlumdur evladımdır
Olurum ben ona direk
O cahal kadın beni
Okuttu büyüttü beni
O cahal kadın beni
Asker etti beni
O cahal kadın beni
Adam etti everdi beni
Ey aklı cevher baba
Gelmez oldun ipe sapa
ALLAH seni ıslah etsin
Gözlerini nasıl kaparsan kapa

Şafak Özışıl
2006