Hayatım Şiiri - Cemal Aydoğan

Hayatım
Söylersin Abdal Divane anlat
Nasıl gelip geçti hayat
Ne buldun bu dünyada
Bilmezmisin yaşarsın bir rüyada
Söyle neler kaldı aklında
Dünyaya niye geldim diye sordum
Ben beni aradım durdum
Ben beni benide buldum
Gönül gözünü açtım
Döndüm kainata baktım
Anladım ki hep beraber yaşadım
Karlı dağların zirvesinde
Uçsuz bucaksız mavi denizinde
Yanıp sönen yıldızlarla gökyüzünde
Hayat veren yakan güneşinde
Bir gülün yediveren goncasında
Dalında gülün figanında
Yapraklarında çiğ damlasında
Ulu çınarın koruyucu gölgesinde
Yeşil ördeğin yaşadığı göllerinde
Aşk nağmeleriyle kuşların seslerinde
Özgürce uçuşan kelebeğin kanadında
Arının yaptığı mis gibi balında
Erenlerin dervişlerin canında
Mecnun ile ıssız çöllerde
Yoldaşların yaktığı isyan ateşinde
Nazım ile gurbet ellerinde
Karacaoğlan Dadaloğlu,Pir sultanın yanında
Hüseyin ile masum canlarla Kerbelada
Yusuf ile kör zindan kuyularda
Veyselin gören gönül gözünde
Hallac Mansurun yaşam özünde
Türkülerle Mahsunin sazının telinde
Beni ben buldu,beni ben buldum
Ferhat ile yüce dağlar deldim
Yunus ile sevdim aşka geldim
Evliya Çelebiyle dünya gezdim
Yalnızlığımı paylaşsam da gecelerde
Dostlarla oturdum meyhanelerde
Paylaştım hüzün neşelerde
Kayan yıldızlarla dilek tuttum
Sevdiğimi koynumda uyuttum
Çok acılar çektim unuttum
Yaşarım artık son demlerim
Bilirim gelir birgün ecelim
İsterim unutulmasın benliğim
Sorarsın korkmazmısın ölümden
Kimler gelip geçti ömrümden
Sevdim aşkla gönülden
Kainat döndü ben döndüm
Bazen hüzünlendim bazen güldüm
Yaşadıklarım saymakla bitmez
Anlamayana akıl kar etmez
Beni anlamazsan aklın yetmez
Ben beni bende buldum anladım
Beni benliğimi kainatta anarım
Sen beni anlamazsın diye korkarım
Beni bende anlamazsan üzülürüm