Hayâtım Şiiri - Hanifi Kara

HAYÂTIM

Daha yeni tanışmıştık, görünce gönlüm ısındı
Çekinerek beni sordu, hayâtıma hayat oldu.
Tatlı dille, güler yüzle, saygıda kusur etmedi
Birden bana kıyam durdu, hayâtıma hayat oldu.

“Hoş geldiniz” dedi bana, o güzelim sedâ ile
Zaman geldi biz ayrıldık, bir nâzikçe vedâ ile
Tereddütle kalkan kollar, çekingen bir edâ ile
Mesâfeli hâlde sardı, hayâtıma hayat oldu.

Bugüne dek aradığım, kalbimin oymuş sâhibi
Bu dert öyle bir derttir ki, ner’de bulunur tabîbi
Kim düşerse o çekermiş, olmazmış aşkın nâibi
Onunda var elbet derdi, hayâtıma hayat oldu.

O kapkara gözleriyle, öyle süzerek baktı ki
O an kalbe cemre düştü, beni öyle bir yaktı ki
Gizlemek hiç mümkün değil, birden fâş oldu çıktı ki
Kalbimde saklanan sırdı, hayâtıma hayat oldu.

Kim düşerse girdâbına, onu dağlar, onu şişler
Çile çeksin pişsin diye, ters gidermiş aşkta işler
Zülüf kumral, dolunay yüz, kara gözler, inci dişler
Görür görmez beni vurdu, hayâtıma hayat oldu.

Sîneyi dağlayıp duran, sırtımdaki yükler indi
O gün bu gün rahatladım, kalpteki tüm sızım dindi
İşte sevdâ buna denir, yarısı ben yarı kendi
Kalbimi ortadan yardı, hayâtıma hayat oldu.

Olmaz kimsenim haberi, için için o yaksa da
Kalpten kalbe hiç durmadan, su misali o aksa da
Ben çekerim ben derdimi, yârin haberi yoksa da
Gece gündüz beni yordu, hayâtıma hayat oldu.

Ok yaydan çıktığı anda, o kimseyi tınlamıyor
Âşık; sâkin gözükse de, zannetme ki inlemiyor
Dini, yaşı yokmuş onun, gönül ferman dinlemiyor
Engel aşmak ne çok zordu, hayâtıma hayat oldu.

Aşkı çekmek kolay sanma, beni sevdâlara saldı
Tedbir almak elde değil, kalp kırsızı kalbim çaldı
Kurdu tezgâhı içime, aklımı başımdan aldı
İlmik ilmik ördü beni, hayâtıma hayat oldu.

Gül değildi yaydan çıkan, kalbime attığı oktu
Her ne kadar gönlüm açsa, ele güne karşı toktu
Şunu bil ki senden önce, hayatın anlamı yoktu
Hayat; bana hayat verdi, hayâtıma hayat oldu…

Hanifi KARA