Hayatı Yaşamak. Şiiri - Hasan Koçer

Hayatı bir sakız çalan yaşadıgı korku ile yaşamak..
Öyleki herkes sana birşeyler sorar.
Ve sen hiçbirine cevap veremezsiz.
Durmadan kaçmaya çalışırsın.
Gidebilecegin çok yer vardır, ama hiçbirine gidemezsin.
Ortada kalırsın son vapurunu kaçırmış bir üsküdarlı gibi..
Aglamak istersin haline ama utanır onuda yapamazsın.
En sonunda kuytu bir mecra bulup;
Yüreğinin en titrekliği ile aglarsn..
Vakit bi hayli ilerlemiştir..
Evindeki kutsal varlık meleği için telaşlanır..
Telaşlanır sokaklara çıkar ve aramaya başlar kanarsız meleğini
Çok uzaklaşamamıştır meleği evinden.
Hemen buluverir annesi..
Çocuk için o akşam çok uzun olacaktı;
Babasının bunaltıcı soruları karşısında lal kesilecekti..
Derken büyümüş ve genç bir kız olmştu..
Hayatı genç bir aşığın yaşadıgı cahillik ile yaşamak..
Öyle ki herşey gözünden silinmiştir.
İçindeki sevginin çok büyük kısmı sevdiğine ayrılmıştır.
Önceden onun için önemli olan değerler bir anda lastik edasıyla inivermişti..
Gözü ondan başkasını görmez,
Kulağı başka ses işitmez olmuştu..
Hayat denen oyunda sadece ikimiz varı diye düşünür.
Gayrısını düşünmez.Düşünemez Çünkü;
Aşkı düşünme yetisine de el koymuştur..
Güneşin her zaman kendileri için dogacağını düşünür.
Halbuki kutsal varlık bir zaman gelip güneşin'de, duygularının da kaybolacagını, bitecegini söylemişti genç meleğine.
Melek aldırmadan inatçı bir keçi gibi devam etmişti..
Beklenen gün gelip çatmıştı.
Melek telefonu eline almış bir köşede oturmuş.
Babasın çikolata ile gelmesini bekleyen bebek gibi bekliyordu.
Derken beklenen oldu ve telefonu çaldı meleğin.
Uzun süren bir münakaşanın ardından..;
Yelkenler suya inmişti ve yağmur başladı..
Meleğin yüzü içtigi ilk sitten sonra hiç bu kadar dingin olmamıştı..
Annesini dediği oldu ve güneş gitti..
Derken büyüyüp kocaman bie insan oldu..
Hayatı olgun bi insanın hayattan aldıgı derler ile yaşamak..
Öyle ki kapı çaldıgında artık kim o! diye seslenebiliyordu.
Özgür kız egolarıda kalmamıştı.
Hayatının geri kalan kısmını Kur'an ın ışıgı ile aydınlatıyordu..
Gençlik yıllarını hatırlıyor ve sadece gülüyordu..
Hayatının geri kalan günlerini büsbütün ve pür geçiriyodu.
Gençliginde geçirdiği her günün ardından içi mutlu ve neşeli oluyordu.
Sonradan anladı ki geçen her günün kendisini ölüme bir adım daha yaklaştırdıgını..
Geçirdiği günleri hakkıyla ifa edememenin verdiği acı ile yanarken
Ölüm onu hafif bir rüzgarla aldı son üsküdar seferinde..
Sanırım o benimle son durak(ahiret) 'da buluşmak niyetinde..

Hasan Koçer