Hayatı Soyunmak Şiiri - Aslıhan Tüylüoğlu

Çıkar at bu ağır ablayı üzerinden
yerçekimini, ağlayan gülü,
ekmek ağrısını, zincirsiz köleyi

ayağımdan çeken günleri soyunarak
çağırıp bir umudu içine ağlayayım
beni bırakın
gülermiş gözlerimi
severmiş ellerimi bırakın
kabından sıkılmış su
bu kaçıncı yüzünüzdü bırakın

oturduğum hüzün kilimini
uydurduğum sözleri
yarattığım evreni
yürüyüp gideyim

ölmeden insan mı olunur?

beni…
yasımı kazıyayım yazgımdan
acımı toplayayım
saçlarımı yakayım

sebep mi? Bırakın
sebepler ölümü hafifletir.