Çıkar at bu ağır ablayı üzerinden
yerçekimini, ağlayan gülü,
ekmek ağrısını, zincirsiz köleyi
ayağımdan çeken günleri soyunarak
çağırıp bir umudu içine ağlayayım
beni bırakın
gülermiş gözlerimi
severmiş ellerimi bırakın
kabından sıkılmış su
bu kaçıncı yüzünüzdü bırakın
oturduğum hüzün kilimini
uydurduğum sözleri
yarattığım evreni
yürüyüp gideyim
ölmeden insan mı olunur?
beni…
yasımı kazıyayım yazgımdan
acımı toplayayım
saçlarımı yakayım
sebep mi? Bırakın
sebepler ölümü hafifletir.
Kayıt Tarihi : 2.1.2014 00:08:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!