Herkesin hayatında bir kere “öksüz” kalması gerek. Herkesin en az bir kere aç kalması, en az bir kez soğuktan tiril tiril titremesi ve sığınacak yer bulamaması lazım...
Her insanın mutlaka bir kez bir uzvunu kaybetmesi, toprağına ektiğinin “ne yaparsa yapsın” çürüyüp gitmesini seyretmesi lazım.
Çoğumuzun anlayabilmesi için, gözlerini bir müddet kaybedip birilerinin eline dokunmasına muhtaç kalarak yaşaması, sonra gözlerinin tekrar görmesi gerek.
Birilerinin bizi, evimizi terk etmek zorunda bırakması, dağda taşta biçare şekilde dolanmamıza sebep olması gerek... Bu, bir kez olsun herkes tarafından zorunlu yaşanmalı!
Herkesin umutlarını mutlaka, hayatında bir kez olsun başkalarının çarçur etmesi lazım. Çıkmazın ve çaresizliğin, beyni buran kekremsi tadını herkes kaydetmeli
Belki o zaman, savaşlara “olağan insan işi” yapar gibi atlamadan insanoğlu; başkalarının gözyaşlarını kendi gözpınarlarından akıtarak da ağlayabileceğini bilir! Belki, karanlıkta “el yordamıyla hayatını sürdürmenin” ne kadar hüzün verici ve insana yaraşmayan bir ceza olduğunu kavrayabilir...
Kendi yüreğinde açılan mutsuzluk “oyukları” na; “farklı olan diğerlinin” acılarıyla kompres yapmaktan vazgeçebilir.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
