Hayatı Resetlemek Şiiri - Ayşenur Yazıcı

Herkesin hayatında bir kere “öksüz” kalması gerek. Herkesin en az bir kere aç kalması, en az bir kez soğuktan tiril tiril titremesi ve sığınacak yer bulamaması lazım...
Her insanın mutlaka bir kez bir uzvunu kaybetmesi, toprağına ektiğinin “ne yaparsa yapsın” çürüyüp gitmesini seyretmesi lazım.
Çoğumuzun anlayabilmesi için, gözlerini bir müddet kaybedip birilerinin eline dokunmasına muhtaç kalarak yaşaması, sonra gözlerinin tekrar görmesi gerek.
Birilerinin bizi, evimizi terk etmek zorunda bırakması, dağda taşta biçare şekilde dolanmamıza sebep olması gerek... Bu, bir kez olsun herkes tarafından zorunlu yaşanmalı!
Herkesin umutlarını mutlaka, hayatında bir kez olsun başkalarının çarçur etmesi lazım. Çıkmazın ve çaresizliğin, beyni buran kekremsi tadını herkes kaydetmeli
Belki o zaman, savaşlara “olağan insan işi” yapar gibi atlamadan insanoğlu; başkalarının gözyaşlarını kendi gözpınarlarından akıtarak da ağlayabileceğini bilir! Belki, karanlıkta “el yordamıyla hayatını sürdürmenin” ne kadar hüzün verici ve insana yaraşmayan bir ceza olduğunu kavrayabilir...
Kendi yüreğinde açılan mutsuzluk “oyukları” na; “farklı olan diğerlinin” acılarıyla kompres yapmaktan vazgeçebilir.
Belki, tüm insanlığın kaderinin aynı toprakta bağlandığını, vicdanının varlığını keşfedebilir böylece! Hayatında en az bir kere, herkes, bir kurşun yarasıyla gözlerini göğe dikip ölümü beklemeli!
Beklemeli ki, başkalarının yaşamının da en az kendisininki kadar değerli olduğunu anlayabilsin!
Belki o zaman, tüm inançların Allah’ın peygamberleri tarafından getirildiğini, hepsinin cennetinin ve cehenneminin yürekte “aynı yeri” işaret ettiğini görebilir! ..
Her insan hayatında bir kez olsun yaşamını bir başkasıyla değişebilmeli.

Değişebilmeli ki, nükleer yaraların, kanserin ya da korku içinde kaçarken ölümle buluşmanın; “ihtiyarlayarak ölmek”ten farkını anlayabilsin.
2005 yılını sabırla bekliyorum...insanlığa rahman kapısının açılmasını...
Avuçlarım göğe açık, yüreğimin her zerresinden ışık hüzmeleri çıktığını hissederek dua ediyorum.
Ediyorum ki, Adem ile Havva’nın çocukları artık birbirini öldürmesin... öldürmesin ne olur!
Hayatın “RESET” düğmesi yok!

(Ayşenur Yazıcı'nın Ekmek Arası Hayat isimli kitabından bir bölümdür)