Hayatı Öğrendim

Artık anlıyorum ki
Cesaretin kadar yaşıyorsun hayatı
Bağlılıkların kadar özgür kalıyor
Sorumlulukların kadar tutsak oluyorsun…

Ahlaksızlığın kadar ihtiraslısın
Hayallerin kadar hayat dolusun…

Yenilgilerle büyüdüm
İhanetlerle olgunlaştım
Yediğim darbelerle belki düştüm
Ama her seferinde kalktım
Düşe kalka hayatı öğrendim
Anladım ki davanın çilesi acısı yaşanmadan hedefe ulaşılmıyor…

İnsanoğlunun zaafı
Herkesi kendi gibi bilmekmiş
Suçu, inanmak
Nefsine ektiği tohum, isyan
İsyanın meyvesi, çile
İlacı, sabırmış
Sabrederken hayat fırınında pişmeyi öğrenir
Pişerken de kimisi sevgiyle yanar aşkla coşar
Kimisi kinle nefretle içindeki ateşi körükler
Kendi kendisini bitirir…

Vefa, isyanını anlamakla başlar
Pişmanlıkta gözyaşlarıyla secdeyi bulur
Yaratana yaratılışından dolayı şükrandır bu
Her şeyde onu gözetir onu arar…

Sadakat, ahde vefadır
Yaratanın rızası için kendisini parçalar…

Bunca isyana ve nisyana rağmen
Verilen her nimet rahmettir, şefkattir…

Dünyanın varoluş nedenidir sevgi
Yaratılanın yaratanı yüceltmesi…

©