Hayatı Her An Yeniden Doğuranlara...

Elif içre sır iken,
Yine senle bu canda evvel û ahir mihman iken,
Varlık kürsüsünde bir nokta eyledi ol sultan bizi,
Nun’dan Elif’e yol bulduk sevgiye.

Karanlığı karanlıktan seçip geldik.
Bir nefesle şad olup cana yettik.
Ne vakit ki ol,dedi; ol sultan,
Ten libasına bürünüp erdik insana.

Ne dilimiz vardı dil bilirdik,
Ne doymak ne uyku bilirdik.
Ama öyle bir yâre yoldaş kıldılar ki bizi,
Derdimizi diyemedik ondan gayrısına.

Biz ağladıkça bu garip diyarda,
Gecenin zülfüne yıldızlar takar,
Evvel zamandan ahir zamana dostlar akar.
Kim bilir daha o mahur sesin içine neler katar?
Katar da güzel günler biçer umut kumaşından yavrusuna.

Gün olur adı Mehmet’in anası olur,
Sırtında yavrusu, mermi taşır kahraman evlatlarına,
Ne yorulur ayakları çekerken kağnıları,
Ne yıkılır yere, vurulurken can paresi,
Nice yiğitler büyütür dimdik ayakta.

Namlunun ucunda siper olur kimi zaman,
Gülden gayrısını layık görmez ki yavrusuna.
Savaşmayı öğrendiğinden beri insanlar,
Ağlar gece gündüz,ağlar analar.
Duyunca bu feryadı felek karalar bağlar.

Gah Zeynep’in anasıdır,
Nasırlı elleriyle işler hayatı ilmek ilmek.
Bir parça ekmek,bir tas tarhana…
Öyle bir yürek koyar ki sofraya,
Gerek kalmaz başka katığa.

Derken unutulmuş dünlerin izleri belirir parça parça.
Bir köşeye atılmış mektuplar gibi mahzun,
Hiç unutmaz,hiç eskitmez; okur binlerce kez içine yüklediklerini.
Kendi yaralarını kendi sarar anılarla,soğuk duvarların arasında.

Yılda bir uğrayan çocuklar,torunlar…
Bayramdan bayrama ertelenmiş ziyaretler…
Hiçbir şey dokunmaz da ana yüreğine,
Yalnızlığın ve vefasızlığın acısı bir başka.
Sonra kalem aciz kalır,kağıt naçar;
Dile sığmaz ki bir anne yüreği!
Sırrı uzanır eliften nuna,
Derken elif büker boynunu ram olur aşka.