Hayatı Dökülen Yüzünde Unuttum..Buysa Öm ...

hayatı dökülen yüzünde unuttum...buysa ömrüm,
kırılan aynalarda utanmış gümüşün sırrında,
bir tesbih sesinde james dean filminde,
seni beklediğim heryerde yatılı hüzünlerde unuttum,
oysa ben defalarca bana hayat diye sunulan şeyi tükürdüm
hemde içime, kimseye sıçramasın diye,
içimi kirlettim her solukta,
sen vardın ya hayatın saf özü,
sana dokununca durlanacaktım,
ve sen biliyordun ya biz hayatı temizlemeye çalışıyorduk
kendimize kusarak tüm zehrini....
ve gözlerimiz vardı, birbirine değdiğinde kıvılcımlar çıkaran,
ne zaman ömrümüz yutsa zehri,
bakışlarında sığındığımız sağaldığımız gözler..
onlar hiç bir sırra meczup değildi,
bakar ve geçerdi namlunun çeliğini bile,
yalansa nasıl aşardık pusuları kara namlulardan..
şimdi neyi unuttuk ki birbirimizde çözülmeyen denklemiz..
neyin iziki çok ayrı yaşamlarda her değdiğinde kanatan..
yağmurda bulut karda soğuk kılan bizi.
yoksa ben hayatla dolu bir namlu,
sen sıkıp tükeneceğini hiç düşünmediğim mermimiydin..
gülümseyişlerden sekip kendi böğrüme unuttuğum,
içsel bir kanama ömrümün her kıpırtısında yaralı,
ve ağrıtan saklı bir vurulmak..
gizli bir intiharmıydın..
kronik bir ölüm ama akutta alacağını bırakmamış..
dedimya buysa ömrüm hayatı dökülen yüzünde unuttum,
o en son gördüğüm resminde..
ben defalarca kusmuşken bana hayat diye sunulanı içime,
kimseyi kirletmemek için..
sen hepsini yüzüne giymişte gelmiştin..
ben ondan hayatı dökülen yüzünde unuttum..
seni çok sevdiğimi haykıramadan..