Hayatı Arala Şiiri - Yahya Yahşi

Bir yokluğu anlatır sende ki yüz.
Dehlizler gözbebeklerinde uzanmış,
Yutar gibi her şeyi kendine.
Dağınık saçların hırçınlığında,
İnatla yükselir birkaç beyaz tel.
Kaybolma korkusu sarar sonra,
Sen ve saçların kenetlenmiş,
Uçurumları çağırır nedense?
Çağlayan gözlerinde,
Bir maşukun boğuluş öyküsü.
Yüreğinin umutsuzluğu böler hayatı.
Güçsüzlük;
Şakaklarına dayalı ellerinden okunur
Ve ihanet.
Aklın zindanına,
Mahkûm etmiş seni.
Çaresizlik girdabında,
Mumyalaşmış fiziğin
Uçmuş o ilkliğin.
Bir boşluk ki! Senden sonrası.
Dipdiri ölümüne terkedilmiş her şey.
Haydi, kalk yerinden,
Çek önünden ihanet perdelerini
Kalk buzları kıralım yeniden.
Gel uzat elini,
Dök boşalt içini
Bu psikolojik kanyonda,
Asıl seni terk edipte gelmek niye?
Aç sineni!
Yardan geçipte gel.
Boşluğu kesipte gel.
Ama hayattan mı asla.
Bak şöyle etrafına
Usanıyor mu? Güller
Koparılsa da dalından.
Yüzler gül feda..
Yaşıyor birileri için hayatta.
Ya deli rüzgârın
Kırbacına müptela ağaçlar.
Her şeye rağmen
Çıvgınlarını vermiyor mu hayatta.
Aç yelkenlerini dostlar koyuna.
Yıkılma umutsuzluk hissiyatında.
Hayatın donduruculuğu
yaşansada ruhunda,
Nefesinle ısıt buzları.
Düşüncelerinle parçala açmazları.
Sen zirvelerin gün ışığısın
Perdeleri aç artık hayata.