Kendimizi dinlediğimiz yerdi orası.
Kendimizi anladığımız yer bizim içimizdeydi.
Kendimizi dinlerdik ve dinlerken her nefesimiz hayata değerdi.
Hayatın nefesi ise esinti. Bizim her nefesimiz esintinin etkisinde olurdu. Kendimizi dinlerken,hayat kendini hissettirirdi.
Nefes alırdık aynı anda.
Hayatın tüm zamanı bizim an'larımızdı.
Bir zaman sonra anılarımız olurdu bi zaman sonra anlardık.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta